y0Lcu' dan

Ne demişti şair;

Tarihin fotoğraf makinesi var, herkesin bir an fotoğrafı çekilir, ansızın. Öyle bir hayat yaşamalıki insan gözleri kapalı çıkmasın bu fotoğrafta.

 

Neden hep susmalara teslim yüreğim. Ne kadar oldu bir tende özlenmeyi hissetmeyeli, ne kadar oldu özel bir geceyi düşlemeyeli. Ben de unuttum artık. Boğuluyorum özlemlerin girdabında.Yürüyorum yollar boyu aradığım ,belki de sana ait bir şeyler. Seni arıyorum,eksilen ruhuma yama olsun diye. Siyaha çalan silinmişliklerin üstüne biraz mavi tonunu katabilmek için...

 

Günü geceye bağlayan akşamlarda ben daha bir yalnızım artık. Biliyorum ki sende en az benim kadar yalnızsın. Elimden gelen pek bir şey yok şimdilik, yalnızca satırlarım var. Gözlerini bile göremediğim gibi, o tutku dolu yüreğe ait sesi bile özler oldum. Biliyorum ki sevgilerin tümünü hak ediyorsun. Bu nedenle seni incitmekten çekindiğim ve sana layık olan doğru cümleleri kurmak için bütün sözcüklerimi tartarak oluşturuyorum. Ne mutlu sana dokunup sesini duyanlara, seni, yüreğini tanımadan yanında gezenlere, hepsi sana çok yakın ama hiç biri hasret değil benim kadar kokuna.

 

Susuyorum, boğazım yırtılacasına bağırmak istiyorum ama susuyorum. Korkuyorum, yüreğimi sana ihbar etmekten korkuyorum. İhanete hazırdır bedenim alışamadım kendi günahlarıma. Bakarken gecenin karanlığında gökyüzüne, suretini çiziyor kayan yıldızlar, susuyorum ve yalnızlığıma yanılgılarımı eklemeye devam ediyorum. Bu kente sığmıyor artık ne ben nede bendeki sen. Cevaplanmamış bir çok soru var şimdi bende, hüzünün gölgesinde geçen saniyeler ile yaşadığım.

 

Her aşk kendi hikayesini yaratıyor...Hani terk edilen taraf olmak zordur da,bu hikayenin sonunu yazan olmak kolay mı? Bir gün gelse de bulsam dediğiniz sevgiyi bulduktan sonra tüketip posasını atabilmek kolay değil bence. Bir an geliyor çıkıp gitmek gerektiğini görüyorsunuz hikayenizden. Bitmeye mahkum bir aşkın can damarının kesilme vakti geldi zannederim.

 

Sen suçu bana yıkmaya,kendini haklı çıkarmaya çalıştıkça anladım ki, hayatımda ki tüm hikayelerin sonu aynı bitiyor. Keşke susarak uğurlamasaydın beni senden be ömrümün delisi. Kıyımların süre geldiği şehrimde, kim kahraman, kim yenik ayrılan. Asla öğrenemiyeceksin.

Gecenin esrarına yüreğimi yazdım bu gece..Dalıyorum serseri karanlığa odaklanıyor gözlerim nedense..Niye gözlerin var hala gözbebeklerimin içinde..Herhalde Ben sensizliği bile seninle yaşıyorum. Sevmelerimiz, sevişmelerimiz, sensizken içime gömdüğüm sessiz çığlıklarım,

seni beklerken zindanlarda zamana esir olmuş dakikalarım, neyse...

 

Ellerimde kuru gül yaprakları evimin o pembe panjuru hiç olmayan camları sadece yol gözlerken aydınlanıyor.

Susma / Konuş Yüreğim! Hiç gelmeyecek biletsiz bir yolcu ;

vuslatı ardına almış; gurbeti önüne katmış yürüyor!

Nereye ne amaçla gittiğini bilmeksizin.

 

O halde ben neyi bekliyorum yıllardır!

Pusulası bana dönük olmayan ve belki dehiç dönmeyecek olan o yolcuyu beklemek neden?

Hep vedaların esiri olmuşken mutlu sonu ummak neden?

 

Dua’ları eksik ibadetlerim gibi aşklarım ;

hep biraz yarım 

hep biraz farz-ı misal!

Bile bile şeytan uymam gibi Yar(a)lanmaların kucağında atlamam.

Bir insan bu kadar mı çarpar duvarlara kendini 

ve bir insan bu kadar mı yürür o darbe yediği duvarların üstüne üstüne!

 

Anla yüreğim !

Bana senden başka sana benden başka Yar(a) yok bu diyarda!