Ya baştacı ya da ayaklar altında!..

Dünyanın en iyi insanı kim?!.. Ben mi, sen mi, o mu, öteki mi, diğeri mi; herkes mi, hiç kimse mi?!.. Her insan, kendini en iyi insan olarak görür, derler; bu doğru mudur?!..

Dünyanın en kötü insanı kim?!..

İdam mahkumu adamın infazını uzun yıllar unutuyorlar. Yirmi yıldan fazla tutuklu kalan adamı, asmaya götürürlerken, adam: Siz yanlış adamı asmaya götürüyorsunuz, ben yirmi yıl önceki adam değilim, der...

İnsanlığın bazı üyeleri, mensubu oldukları akrabalarından bazılarına fena halde küserler: Ne cenazesine giderim, ne de cenazeme gelsin!.. derler ve bu akrabalarına gönül ile vicdan kapılarını tamamen kapatırlar... Bu küskünlerin bazıları, inatla alınmış bu sözlerini yerine getirirler ve kırgın oldukları akrabalarının cenazesine katılmazlar... Bazıları da ölüm karşısında hidayete erer ve dargınlığı bir kenara bırakır, gider cenazeye...

Tanış olup, konuşup ahbap olduğumuz insanlara ne "çok iyi" diyelim, ne de "çok kötü"...

Hazreti Ömer; "Bir insanla komşuluk yapmadan, yolculuk yapmadan, alışveriş yapmadan; o insana iyi ya da kötü demeyin." demiştir...

Orta bir kararda sevmek gerek insanları... Sevmiyorsak da, bu da orta bir kararda olmalı... Sevmediğimiz bir insanı belki bir zaman sonra sevebiliriz. Ya da hiç sevmediğimiz bir insan, zamanla bizi çok sevebilir; bize dost olabilir... Hayat, hep böyle sürprizlerle doludur... Çok sevdiğimiz bir insanı da, zamanın akışı içinde artık sevmez olabiliriz.

Eşini çok seven biri, tüm ailesini sevmez; siler onları gönül ile vefa duygularından... Ailesini çok seven biri, eşini sevmez, ona ve eşinin akrabalarına değer vermez. Koca bir imparatorluk olan aile, kopar, sarsılır; toz duman olur... Kimse huzur bulamaz... Eşini çok seven biri, onun da, kendisinin de ailesini aynı derecede sevmelidir. Bu sevgi orta bir kararda olmalıdır.

Bir şahsı, bir grubu, bir oluşumu, bir kulübü, bir partiyi, bir yayın grubunu, bir yazarı veya yazarları... hep orta kararda sevmeliyiz. Ne baştacı etmeliyiz; ne de ayaklar altına almalıyız... İnsanlığın üyelerine, ne çokça düşman, ne de çokça dost olmalıyız... İnsanlığa ve insanlığın üyelerine zulüm yapanlara ise vicdanımız, bize ne yapmamız gerektiğini söyler...

Bizim başkalarını çok sevmemiz ya da hiç sevmememiz bizim vicdanımızı ve duygu dünyamızı rahatsız etmeli; aynı şekilde başkalarının bizi çok sevmesi ya da hiç sevmemesi de vicdanımız ile duygu dünyamızı rahatsız etmeli... Başkaları bizi öyle çok da baştacı etmesin; ayakları altına da almasın!.. Biz de öyle yapalım!..

Tanıdığımız ve tanımadığımız insanları orta kararda seversek; hata payımız azalır... Zamanla bu sevginin dozunu az çok artırabileceğimiz gibi, azaltabiliriz de... Ama baştacıyken ayak altına almak; ayak altındayken baştacı etmek bir dengesizliğin toplamı olur ancak...

Bu güzel yurdumda çok insan var ki birilerine çok kızgın, birilerini de baştacı ediyor... Hiç orta bir kararla yaklaşmıyor... Hep aynı gazeteyi okuyor; hep aynı düşünceleri savunuyor, sevmediklerine karşı da hep aynı ve hatta artan bir öfkeyle yaşıyor... Sıkıntı da buradan başlıyor...

Biz, insanları orta bir kararda seversek, insanlar da bizi orta bir kararda severler. Böyle davranırsak,hata yapmamış oluruz. Kimseyi de kırmamış, incitmemiş oluruz... Kendimizi ne yargıç, ne savcı, ne güvenlik görevlisi, ne din adamı, ne bilge, ne edilgen, ne etken ve ne de ayıran, ayrıştıran insan yerine koymamalıyız... Sadece her gün, daha çok artan bir istekle; istendik bir bilinçe kendimizi "doğru insan" etmeye çalışmalıyız...

Bir yanlışımız varsa, bir kötülük etmişsek, günah işlemişsek, bir gizli işimiz varsa; ve bunlardan da vicdanımız rahatsız oluyorsa, bilelim ki eğri yoldayız... Her hal ve davranışımızda orta kararlı olmaılyız...

Başımızın tacı olsa keşke herkes; biz de herkesin başının tacı olsak!.. Ama bu çok zor, bunu anlatmak istedim. Düşüncelerimi anlatabilmişsem ne mutlu bana!..

Sevgilerimle...