Ya dön gel artık, ya da beni de al yanına

Gönül bahçeme ektiğin hüzün çiçeklerinin arasında dolaştım akşamüstü. Griydi renkleri bazılarının. Hazan sarısı kimilerinkiyse. Topladım birkaç dal. Getirdim koydum vazoya. Gözlerimin önünden hiç gitmesin diye gidişin. Gün geçtikçe sararıp solacaklar hiç şüphesiz ki. Aynı benim gibi. Dalından koparılan her canlının değişimi gibi onlar da değişecekler. Kuruyacaklar yavaş yavaş. İşte o zaman alıp onları büyük bir zevkle kitabımın arasına yerleştireceğim. Saklayacağım kuruyan yaprakları her daim harlasın diye yüreğimdeki ateşi. Yaksın kavursun, dağlasın diye. Hani zaten az geliyor yüreğimdeki sancı. Yaksın da savursun küllerini dört bir yana. Sonra da alıp beni götürsün senin gittiğin yere.

Gün geceye dönmeye başladı bilmem kaçıncı kez daha. Azap bulutları göz kırpıyor yukarılardan bir yerlerden. Yıldızlar dalga geçiyor mecnun hallerimle. “Karalar bağlanır mı?” diye soruyor dolunay “Yitip giden sevgilinin ardından, değer mi insan kardeşim? Boşver.”

Nasıl boşvereceğim, bilemiyorum. Yüreğim öylesine dolu ki sevdan ve üzerine katmer katmer eklenen hasretinle. Istırap kapladı tüm bedenimi, yüreğimin yanı sıra.

Daha fazla dayanamayacak zavallı kalbim yokluğunun matemini tutmaya. Kalmadı mecali. Çok yoruldu, bitkin. Özlemin esir aldı benliğimi. Senden başka bir şey düşünemez oldum. Gecem de gündüzüm de hep sen varsın ama yoksun. Aklımı oynatacağım gördüğüm hayallerin peşinde. Kâbuslarla içli dışlı olmak değil de bir peri masalı yaşamak istediğim. İzin ver yaşayayım bu güzel rüyayı. Çok görme bana bunu bari.

Ya dön gel artık ya da beni de al yanına.

16.10.2009