Ya hiç birşey göremiyorsak...

Ya hiç birşey görmüyorsak. Ya gördüklerimiz, göremediklerimizin yanında küçücük kalıyorsa. Gözümüzün alabildiğine gördüğümüz herşey sadece bir kandırmacaysa.. Bu çok ürkütücü bir durum olurdu herhalde. Ben kendi adıma bundan çok korkardım doğrusu. Çünkü; birşeyden emin değilseniz eğer, bu durum artık süreç içerisinde gitgide şüpheci bir kimlik kazanmanıza yol açar. Öyleki herşeyden şüphelenir olursunuz, sonrası..sonrası, paranoya.

İnsan, emin olmak ve güven duymak gibi duygularla bezendiğinde kendini emniyette hisseder, ve mutlu olmanın yoluda burdan geçer bence. Günümüzde böyle duyguları yaşayabilmek oldukça zor. Artık kimin doğru söyleyip kimin söylemediği hakkaında ciddi kuşkularım var. Keşke böyle olmasa diyor içim, ama gerçek çok sert tokatlar indirerek kendime getiriyor beni. Niye böyle? Niye gitgide kaybediyoruz bu güzel özelliklerimizi?

Kimseye güvenemeyen bir insan ne kadar sıkı tutunabilir ki hayata. Hani nerde kaldı birbirimize sırtımızı dayayabildiğimiz günler. Böylemi olmalıydı..Tüm insanlık yalnız bence. Onun için insanlar birbirlerinin hayatına müdahale etme cesaretini buluyor belki, onun için balıklama dalıyor insanlar birbirlerinin hayatına, onun için en mahremler dökülüyor ortaya hiç bir vicdani rahatsızlık duymadan hem de.
Kİmse karşısındakini olduğu gibi kabul edemiyor birtürlü.
Artık kimse kimsenin gözlerine aşkla bakmıyor, bakamıyor. Çünkü;bakışlarda kontrol altında, rol kesmek onlarada öğretilmiş gibi. Ama yine de umutsuzluğa kapılmamak gerekli değilmi!!

İnsan uzunca bir ömür hep hayal kırıklıkları yaşayınca, ister istemez kuşkucu oluyor ve, güven duygusu yerini savunma mekanızmasına bırakıyor..Sonuç; Kocaman bir yalnızlık..

Ben de yüreği yalnızlardanım. Bu insan yalnızlığının yerini, evlat sevgisi, doğa sevgisi doldurmuş durumda bugünlerde. Çok da şikayetçi değilim doğrusu, çünkü; bu sevgiler içinde huzur taşıyor, hiç kuşku yok içinde, bir beklenti yok, bir karşılık beklemeden emek vermenin tadı var sadece. Meğer huzurlu olmak böyle bir şeymiş dedirten bir duygu doygunluğu..
Yürek, masumiyetini korudukça, daha sağlam basıyor ayaklar yere.
Masumiyetin bedenle pek bir ilgisi yok çünkü.. insan, ruhunun, yüreğinin ve beyninin masumiyetini korudukça yeterince masumdur bence.
Aceleye ne gerek var değilmi, bırakalım ruhlarımız bedenlerimize yetişsin.