Ya insan olmasaydınız, ne olurdunuz?

İçimi aydınlatan bir şeyler oluyor son günlerde, bir kuşun kanat çırpışı yüreğim, başımda uzundur esmeyen kavak yelleri, alıp başımı gidiyorum poyraz rüzgarlarına yelkenlerim fora. Huzur mu bu bulduğum, sonsuz maviliklerin kollarında...

İnsan olmasaydınız ne olurdunuz diye düşündünüz mü hiç? Bu soruda nereden çıktı demeyin sakın. Bir düşünün belki şu an insan olmasaydınız bir sandalye olabilirdiniz. Yaşayan yada nefes alan bir canlı yada sadece uzayda yer kaplayan bir madde. Peki siz insan olmasaydınız ne olmak isterdiniz?

Canlı yada cansız hiç fark etmez. Yeter ki işe yarar bir varlık olsaydım ben insan olmaktansa. Ne bileyim mesela güzel bir keman, ince parmaklarını üzerimde gezdiren genç bir kemancının kollarında yada bir kalem aşka dair söylenecek sözleri olan bir şairin parmakları arasında. Bir demet çiçek, heyecanla bekleyen sevgiliye uzatılan kalp çarpıntıları arasında, kör bir adamın gözleri olan bir köpek mesela ne bileyim işte umarsız, hayasız, anlayışsız bir insan olmaktansa işe yarar bir varlık olmayı tercih ederdim bu dünyada.

Der ki bir düşünür insanı diğer canlılardan ayıran en büyük özelliği düşünüyor olmasıdır. Peki biz ne zamandır vazgeçtik düşünmekten hiç düşündünüz mü? Ne vakit yabancılaştık kendimize. İnsan olmanın erdemlerini ne vakit unuttukta bir nesneden farksız hale geldik biz üstelik sadece hurdalıkta durup hiçbir faydası dokunmayan.

Düşünüyorum da insan olmasaydım ne olurdum acaba. Bir cam olmak isterdim hayatın çirkinliklerini yansıtmayan sırlı bir cam, narin bir kadının gerdanını süsleyen mücevher, bir çocuğun gökyüzüne uçurduğu bir uçurtma olmak isterdim ne bileyim işte aşka hazırlanan saten bir çarşaf, dostlarla içilen bir kadeh şarap...

Yeniden doğar mı insan, insan olmaktan başka bir biçimde. Ben, deniz olmak istiyorum en çok aslında. Deniz gibi berrak osun istiyorum insanların da yüreği, sonsuz olsun istiyorum sevgileri, hırçın olsun istiyorum öfkeleri. Deniz olmak geliyor en çok içimden insanlığımdan bıkıp usandığım zaman atıveriyorum kendimi denizin içine deniz oluyorum balıklar yüzüyor içimde rengarenk, mercanlar saklıyorum en derinlerimde, serin serin sularımda oynaşıyor yunuslar... O da ne bembeyaz yelkenlerini açmış bir gemi nasıl da yara yara geliyor maviliklerimi.

Bir de insan olmasaydım eğer “rakı şişesinde balık olmak” isterdim. Orhan ustanın istediği gibi.

Fotoğraf: www.fotobas.com