Ya nasip, ya kısmet...

Nasip ve kısmet olgusu, reddedemeyeceğimiz bir gerçek.

Bir işin olması, başarılması için nasip ve kısmetlerin açık olmasının gerekliliğine inanilır.

Halk arasında da sık kullanılan bir sözdür:

"Gelin ata binmiş, ya nasip demiş..."

Geçmişin geleneklerinde var olan bir olay, gelinin ata binip, baba ocağından, bilinmeze doğru gidişi...

Koca iyi de çıkabilir, başka türlü de...

Günümüzde ve bundan sonrasında da eskisi kadar olmasada nasibin, kısmetin açık olması hep beklenecek.

Sabahları koşturarak kimimiz işe, kimimiz okula gideriz....

Aynı telaşla da akşam evlerimize döneriz.

Geçtiğimiz o caddelerde, sokaklarda ne hayaller kurulur, ne hayaller yıkılır kimi zaman.

Müteşebbisin gözünde cadde ve sokakların çok farklı anlamı vardır, bir işyeri kurup para kazanabilmek adına...

Bu kişiler genellikle işlek çok kişinin geçtiği yerlerde bir potansiyel olduğunu düşünürler.

Ve siz işinde gücünde gelip giden biri olarak, eğer iyi bir gözlemci iseniz, müteşebbisten daha fazla bir öngürüye sahip olursunuz kimi zaman.

Bazı iş yerlerinin, şartların çoğunun oluşmasına rağmen iş yapmadığına, yapamadığına kanaat getirirsiniz.

Ben örneğin; aynı dükkanda ancak yedincisinin dikiş tutturabildiğine hayretler içinde tanık oldum.

At yarışlarında gelecek atları bilemeyip, ancak gelmeyecek atları tahmin edebilme olayı gibi...

Neden bazı şeyler tutmaz?

Neden bazı iş yerleri iş yapamaz ve kapanır?

Sanırım, burada nasip, kısmet olgusu devreye giriyor.

Bazen o yerler, bazen de o kişiler adına...

Ne yapılsa sonuç pek değişmiyor.

Bazende birileri çıkıp geliyor, tüm bunları yıkabiliyor...

Blogçuluk olayı da böyle bir şey...

Nasip kısmet olgusu da burada kendini gösterebiliyor.

Nasip kısmeti olmayanlar en azından burada şanslılar.

Burada kaybetmekte, kazanmakta yok aslında...

Kazananlar var mıdır, ne kazanmışlardır bilemem ama...

Kaybedenler de müteşebbisler gibi beş parasız kalıp "iflas"bayrağını çekmemişlerdir...

Olsa olsa bir blogçunun dediği gibi burası sinirlerin sağlam olması gereken bir yer...

Kaybedildiğinde zaten "beni kimse anlamıyor..." dememek için.