Ya-şa-mak

Evim der ki, 'Beni bırakma, çünkü burada senin geçmişn yaşıyor. Yolum der ki, ' Gel ve beni izle, çünkü ben senin geleceğinim.' Ve ben hem eve, hem de yola derim ki, 'Benim ne geçmişim, ne de geleceğim var. Eger kalırsam, kalışımda bir ayrılış vardır; gidersem, ayrılışımda bir kalış. (H. Cibran ) İkilemleri yaşar yüreğimiz an be an. O yuzdendir simdiye ait olamayisimiz. Hep arafta yasayisimiz. Biraz burali biraz göçebe kalisimiz. Oysa sadece bir yoldan ibaret hayat. Basi- sonu belli ama zamandan bagimsiz. Geriye donusu olmayan , varis noktasini hep bildigin ama simdiyi soluman gereken. Ağaçların dallarında niçin kalır güz yapraklar düşene dek? Ve nerede asar o kendi sarı pantolonlarını?

Doğru mudur güzün beklemekte olduğu olacak olan bir şeyi? (P. Neruda) Beklemek… Neyi bekledigini bilmeden gecmiyor mu hayat ? Ya da bir maraton icinde. Her iki durumda da varis cizgisine biraz daha yaklasiyor ve kacirmis olmuyor muyuz yasamin kendisini? Yillar sonra bir mola yerinde hayatin, durup soyle bir bakacagiz ve ‘keske’lerle baslayacak bir suru cumle kurmayacak miyiz? Oysa ‘keske’ oyle sacma bir sozcuk ki… Ne gecmise ne gelecege ne su ana bir faydasi var. Severek ve tutkuyla yasamak sadece ya-sa-mak … Ne zaman hayatin nesnesi olmak yerine oznesi olmayi sececegiz? Ne zaman ‘mis’ gibi yapmaktan vazgececegiz. Tum acilar cekilip bitmedi, tum sevincler tuketilmedi , tum korkular gecmedi ki… O kadar cok yarim kalmislik var ki bizi an be an biraz daha eksilten. Kalmadi mi biraz sevgi icimizde acilardan, huzunlerden, ihanetlerden damitilmis , saf sevgi… ‘Bir seyler yok mu degistirmemiz gereken once acilardan baslanacak. ‘ (A. Telli) ve ‘sevmek’le katlanacak.