Ya sonra?

Bu sabah kuaförde gördüğüm bir hanım aldı götürdü beni hayatın en gerçek haline. Gördüğüm hanım bir bankanın şube müdürü idi, yaklaşık 10 yıl önce. Şimdi emekli olmuş. O zaman aşırı havalı, “her şeyi ben bilirim insanlar siz kendinizi ne zannediyorsunuz” edasında gezinirdi, insanlar ile konuşmaktan imtina ederdi.  Bu sabah gördüğüm hanım ise alabildiğine sıradan, mütevazı, teyzeciğim nasılsınız deme hissi uyandıran yurdum insanıydı. Ne değişmiş, titri alınmış. Bugün bile yurdum sıralamasında ilk üçte yer alan bankanın, büyük şehir, büyük şube müdürü etiketi gitmiş. Ye kürküm ye bitmiş. Öz kimliğine bürünmüş.

Velhasıl kelam hepimiz aynı gaflette değil miyiz yaşarken. Aslında unuttuğumuz öz kimliklerimize dönünce başkası mı oluyoruz? Kendini bilen insan farkındadır ki para, mevki, makam ve hatta yaşam geçicidir. Asıl olan samimiyet, güven, doğruluk, iyi niyettir. Ölsek arkamızdan iyi insandı dedirtir. Yavuz Sultan Selim halife olduktan sonra Osmanlı’da paşalar tarafından padişaha söylenen bir söz vardır 'mağrurlanma padişahım, senden büyük Allah var'. Hatta eski Roma’da zafer ile savaştan dönen komutan şehre girerken yanında iki kişi durur, halkın coşkusu sırasında gururlanacak komutana eğilip 'unutmayın siz Tanrı değilsiniz' derlermiş.

Bugün var yarın yok olan hayatlarımızda makam, mevki, güç insana nefsini hatırlatır, özünü unutturur. Minicik beyinlerimiz ile zannederiz ki önümüze konulan nimetlere biz sahip olmuşuzdur. Maalesef ki nefis, ego gözümüzü karartır. Bütüne bakarken detayları yitiririz.  Yaradan neyi kısmet etmiş ise o'dur yaşayacağımız. Emanetçiyiz şu koca dünyada bir kum tanesi olan varlığımız ile. Elbette ki imkânlarımız ölçüsünde yaşayacağız hayatı, fakat unutmadan özümüzü.

Fatih Sultan Mehmet’in yaptığı gibi bir avuç toprak dökelim başımızdan aşağıya, topraktan gelip, toprağa döneceğimizi unutturmayalım nefsimize..