Ya tozu dumana katarsın

Ya tozu dumana katarsın Duyduğum bir söz vardı. Çok da hoşuma gitmişti. Ya tozu dumana katarsın, ya tozu dumanı yutarsın.

Hayatımızda kaç kez tozu dumana kattık ya da katabildik. Genelde sessiz kalmayı tercih ediyoruz değil mi? O kadar cesur değiliz. Kimi zaman düzenimiz, kimi zaman işimiz bozulmasın diye suskun kalırız. Öylece tepkisiz. İçimizde fırtınalar koparken tek kelime etmeyiz. O an neler söyleriz içimizden neler. Çatlarız belki de söyleyemediklerimizden. Gerçi çok da cesaretimizi teşvik edenler olmuyor. Açık sözlülük çoğu zaman işe yaramıyor. Ama ben böyleyim. Ne varsa içimde dışımdadır. Kimsenin arkasından konuşmam. Gerek tavırlarımla gerekse kelimelerimle belli ederim. Keşke herkes açık olabilse. Söyleyeceklerini ya da söyleyemediklerini belli etse değil mi? Oyunlar olmasa arkamızdan. Herkes cesur olabilse. Düşünce özgürlüğümüz bile yokken tabi bu ne kadar mümkün. Tozu dumana katabilmek. Genelde tozu dumanı yutuyoruz. Koyun gibi güdülüyoruz. Daha küçük bir çocukken bize bu aşılanıyor. Aman öğretmenin sözünü dinle, büyüklerine saygılı ol. Büyüklerin ne derse doğrudur. Düzene uy, kurallara uy. Elbette kurallara uyalım. Ama düşüncelerimizin de değeri olsun . Bizler de küçük yaşta duygu ve düşüncelerimizi saklamayalım. Psikolojisi bozuk bir nesil yetişiyor. Söz de bu teknoloji nesli. Sevsinler hiç alakası yok. Ruhsuz insanlar yetiştiriyoruz. Haberlere bakıyorum her sabah. Kardeş kardeşe, baba ya da anne evladına düşman. E nerede yeni nesil. Hepsi depresyonda hepsi bunalım. Ekonomik sıkıntılar. Ailelerini para için harcayan yeni bir nesil. Neden peki? Çünkü kurallar koyuldu, çocuklar oyunu kuralına göre oynamaktan sıkıldı. Ama oyun ters tepti. Beklenilen olmadı. Gerek toplumsal düzensizlikler gerekse ekonomik buhranlar herkesi herkese düşman etti. Birikti birikti ve patladı. Keşke herkes zamanında patlayabilse. Duygu alışverişi zamanında olması gerektiği gibi olabilse. Toplumsal uyum, düzen gerektiği gibi olabilse. Tabi bunlar keşkeler. İstenilenler. Umarım tozu dumana katabiliriz.