Yabancı dadı sendromu

Bugünlerde benim de yeğenim olduğu için şu bakıcı-dadı konularına pek bir aşinayım. Evde klasik tartışma konusu ay nerden bakıcı bulsak, Moldovyalı mı olsa Türk mü olsa, İngilizce de bilse fena da olmaz gibi abuk sabuk muhabbetler dönüyor. Sanki biz İngilizce bilen dadılarla büyüdük. Hoş iyi ki de büyümemişiz, yabancı dadıyla büyüyen çocukların ne halde olduğunu görüyoruz. Minicik bebeleri kimlik bunalımlarına sokmaktan başka bir şey değil.

Tam konu bu iken, “anneyim ben anne”ci eski mankenimiz, yeni sosyetiğimiz (isim vermeyim başıma bela almayım) de konuyla ilgili değerli açıklamalarda bulundu. Kendisini kişisel olarak çok yapmacık ve özenti bulsam da açıklama ile kendini biraz da olsa sevdirdi bana. Kendimi kocama adadım, hayatımı unuttum, kocama deliler gibi aşığım, hayat bir yana eşim bir yana tadında zırzop açıklamalarla yıllarca gündeme geldi, sonunda ele dişe gelen bir açıklama yaptı. Sosyetik bakıcı istemem, bebeğimi Türk dadıya teslim ederim, Türkçe’yi tam öğrenmeden, ikinci dili öğrenmesi çok yanlış gibi açıklamalarda bulundu. Şahsen biraz zeka pırıltısı da varmış hani hatunda, pek bir sevindim.

Siz siz olun param var dadının alasını tutarım deyip de zokaya düşmeyin. Çocuk Türk ayol Türk, neyine daha hayata gözlerini açan çocuğa “Mr and Mrs. Brown” muhabetti yapıyorsun? Öğrenir ilkokulda merak etme….