Yabancı

Nobel ödüllü Albert Camus'un tüm gerçekliği ile toplumdan dışlanmış kahramanı Meursault'un, yaşamından bir kesit anlattığı "YABANCI" romanında, toplumun insanları belli bir kalıba nasıl soktuğunu, belki de normal olması gereken davranışlarda, beklenmedik tepkiler verdiklerini görüyoruz.

Gerçekten aklınızdan geçenleri dürüstlükle söylediğinizde, şaşkınlıkla karşılanıp, insanların parmakla gösterdiği farklı bir tip oluyorsunuz. İster istemez yalnızlık kalıbının içine itiliyorsunuz.

Camus'un bu ilk romanı 1942 yılında yayınlandığı halde günümüzde de, her yaştan okurun ilgisini çekmeye devam ediyor.

Konunun evrensel oluşu yüzyıllar geçse de insanoğlunun pek farklılaşmadığının bir göstergesi.

Meursault, düşüncelerinin ve başına gelenlerin, yaşamın doğal bir sonucu olduğunu, insanların tepkilerinin anlamsızlığını, bu duyguların her insanda olması gerektiğini düşünür. Annesinin ölümünü doğal bir olay olarak görür. Verdiği tepkisizlik değildir aslında. Çevresindeki insanlar onu duygusuz olarak yargılar. Bilinçsizce öldürdüğü biri için, mahkemedeki konuşmaları etrafındakileri hayrete düşürür.

Aslında, herkesin içinde taşıdığı üzüntü, sevinç, korku gibi duygularını dışa vuruş şeklinin onları nasıl olupta şaşkına çevirdiğini anlayamaz.

Evliliğin bile, toplumun isteğiyle olduğunu, ona aşık olan kadına verdiği cevaptan anlalayabiliyoruz: "Bunun bir anlamı yok."........

Camus, insanların üzüldüklerinde ağlamalarını, sevindiklerinde kahkahalarla gülmelerini zamanla abarttıklarını, toplumun bu duygu gösterilerini beklenti haline getirdiğini usta bir dille okuyucuya sunuyor.

Romanı okuyup bitirdiğinizde yüzünüze vurulan bir tokatla silkiniyorsunuz.