Yabancıma - 2

Adını bile bilmediğin bir şehirde, beni ilk bulduğun o bankın üzerinde açıyorum gözlerimi. Bulutlar kollarından tutmuş yıldızları; bana ışık saçmasınlar diye. Adını bile bilmediğin bir şehirde, adını bilmediğim ama senden öğrendiğim o şarkıyı söylüyorum hala. Bir kağıt ve bir kalem, başlıyorum yazmaya; yabancıma... Çok sevdim seni yabancı, hep sevdim. Ama belki de beceremedim; belki gücüm yetmedi, belki bilmiyordum adını yeni öğrendiğim bu duyguyu nasıl taşıyacağımı. Elvedaları sevmem, bilirsin. Bu yazı da bir elveda değil sana yabancı. Uzun uzun yazamayacağım her zamanki gibi, ben yazdıkça yağmur ıslatıyor kağıdımı, yazamıyorum. Göz yaşlarım diyemiyorum kağıdı ıslatan, anla işte; yağmur. Mürekkep bile gelmiyor kalemin ucuna, o bile istemiyor sanki bu yazıyı bitirmemi. Ama bitmeli... Sen bu yazıyı okuduğunda beni ilk bulduğun yerde, adını bile bilmediğin bir şehirde, elimde uzaklara giden bir tren biletiyle ağlıyor olacağım. Diyorum ya, elvedaları sevmem ben yabancı. Diyemiyorum ama sen anla gittiğimi. Diyemiyorum ama anla bana git deyişinin beni ne kadar üzdüğünü. Daha dün, seni düşünerek karaladığım bir kaç satır vardı yabancı; adı... Adı yok diyelim, bu yazı gibi o da yabancıma... Ama bu yazı gibi değil o, adını bile bilmediğin bu şehirde beni bulup kurtarışındı anlattığım, burda ise... Diyorum ya, bilirsin; elvedaları sevmem.
Ben uzaklara giden trenime binip giderken, sakın el sallama ardımdan. Dedim ya, elvedaları hiç sevmem. Arkamdan tek damla göz yaşı dökme; benimkiler ikimize de fazlasıyla yeter. Beni unut, sevme sakın. Adını bile bilmediğin bu şehirde adını bile hatırlamadığın bir anı olarak bile kalmayayım aklında. Sakın sevme beni.
Gidiyorum, asla özlemeyeceğim seni. Hiç hatırlamayacağım o güzel gözlerinin bana gülerek bakışını ve hiç görmeyeceğim rüyalarda o kıvırcık saçlı meleğin bana sıkıca sarıldığı o saniyeleri. Dedim ya; hiç özlemeyeceğim seni. Şimdi gidiyorum. Ve bil ki; seni sevmiyorum, sevmiyorum, sevmiyorum...
Aslında kendimi bile kandıramıyorum... Seni deliler gibi seviyorum...
Bilirsin, elvedaları sevmem... Bu da bir elveda değil zaten yabancı...
Ama ben gidiyorum, git dediğinde kalamam artık bu diyarlada. Adını bile bilmediğin bir şehirde, uzaklara giden bir trene alınmış bir biletle ardıma bile bakmadan gidiyorum. Ardıma bakacak cesareti kendimde bulamıyorum.
Gidiyorum yabancı, son bir kez o güzel yüzünü görmeden karanlıklarıma dönüyorum.
Bilirsin, elvedaları sevmem ama; elveda yabancı...
Elveda...