Yağmur.

Bazı insanlar, meleklerin hüzünlü anlarında döktükleri gözyaşlarıdır derler yağmur için! Ama bana her zaman huzur verir yağmur!
Bazen acımasızca delik deşik etseler de toprağı, bazen de adeta sevişirler rüzgarla.
Tempolarını düşürdüklerinde, aşk fısıltıları ile aynı sesi çıkartırlar hatta bazen!
Elimizdeki harita metod defteriyle başımızı ıslanmaktan koruyarak kaçtığımız okul yıllarımı hatırlarım.

Eski Türk filmlerinde olduğu gibi, en yakındaki bir kulübeye sığınmazdık pek tabii ki!

İlk gözümüze çarpan kocaman gövdeli bir ağacın altında son bulurdu kaçışımız..

Başı boş kedi yada köpekleri miskin uykularından uyandırırdık istemeden de olsa!

Yağmurun sesi bu defa ruhlarımızı ıslatır yeşertirdi, derin düşüncelere dalardık.

Daha önce kaç kişi ağlamıştır acaba burada, kaç sevgili sarılmıştır birbirlerine diye!

Kimbilir hangi renkte çiçekler koparılmıştır sevgiliye sunulmak üzere.

Kimbilir kaç bin kez papatya fallarına bakılmıştır, ama hep seviyor çıkmıştır nedense?

Ve küçük çakılarla o koskocaman gövdelerine kazınmıştır o şanslı isimler.

"Ahmet Ayşe’yi çook seviyo!"

Bu nedenlerledir ki ben hep duyarım yağmurun sesini.

Özellikle de deniz kenarlarında yapayanlız yürürken.

Yada bir vapurun uç güvertesinde, saçlarımı rüzgara teslim ederken!

O an şiirler yazmak çocuk oyuncağıdır benim için.!

Romantizm dedikleri bu olsa gerek!!