Yağmur'a özlem

Nadasa bırakılmış toprağa bir tohum düştü. Kök salmak tutunmak istedi . Yeşermek, üremek, çoğalmak. Ama bu yıl da kurak geçti mevsim... Yağmadı yağmurlar.. Toprak bağrına bastı çürüyen umudunu. Çatladı... Ufalandı... Vazgeçmedi yağmuru beklemekten... Geceleri çıplak bedeni örselendi ayazlarda, canı yandı. Soğuk rüzgarlar yalayıp geçti tenini. Ama o gelmedi. Cansuyu gelmedi.

Bir gece ansızın karardı gökyüzü. Yalnızlığına yoldaş inci taneleri kayboldu birer birer. Ay korktu saklandı bulutun arkasına. Toprak şaşkın, toprak son bir umutla zifir karanlığa baktı. Şafak vaktiydi . Gecenin en karanlık zamanı. Bir ıslaklık duydu teninde... Küçücük bir damla... Kucakladı bulut toprağı... Toprak özlemle sarıldı buluta. Tüm hücrelerini , tüm mahremiyetini açtı yağmura. Islanmak istiyordu, yeniden can bulmak istiyordu, özlemle süzdü yağmuru en derinliklerine.. Kana kana içti, içti, içti... Güneş doğdu. Gitti bulut. Yağmuru da götürdü beraberinde. Gecenin en karanlığında biten özleminin ardından yeni bir bekleyiş başlamıştı toprak için. O yağmuru beklerken bedeninde can buldu tohumlar. Kök saldılar derinlerine. Toprak mutluydu ama yağmursuz yaşayamıyordu. Onda can bulanların perişan olacağından korkuyordu. Yalvardı buluta yağmuru getirsin diye. Gelmedi yağmur kıskanmıştı toprağı. Onda yeşeren, kök salanları kıskanmıştı.. Toprağın yalnızlığının bitmesini kıskanmıştı. Yaşadığı kısacık mutluluğu kıskanmıştı. Gelmedi yağmur. Kurudu toprak. Soldu tüm gelincikler, papatyalar... Toprak yine nadasa kaldı.