Yağmur Bulutu

Bir yağmur bulutunun ağırlığı sinmiş senin yüreğine, diyor kocaman gözlerini dikerek gözlerime. Bu yüzden belki de her yere taşıdığın bu gergin ve karanlık halin.Yüzüne yansıyan bu gri gölge...

Biriktirdiklerin kendi yüreğinin düşmanı aslında, farkında değil misin? Geçmişi sırtında taşıyarak, sadece kendi duvarlarında yaşayarak, kendini kendinden bile saklayarak hangi hızla, nereye kadar gidebilirsin?

Başka sözlerde, yerlerde, yaşamlarda arama kendi telaşını. Hayat başka bir yerde değilki aslında, senin içinde. Bu yüzden önce kendine anlatmayı dene, kendi duvarlarını yıkıp, kendine dürüst olmayı. Yaşamak önce kendi öykünü yazmaktan başlar. Ertelemekse içindeki yumağı büyütür sadece, oysa acılar anlatıldıkça hafifler ve çözülür, bilmelisin.

Hadi bırak artık kendini ve yağ şimdi hem de bardaktan boşanırcasına.Yağ ki içindeki bütün zehir akıp gitsin. Bütün birikintilerden temizlenip, arınsın yüreğin. Yine, yeni, yeniden hayattan yana baksın gözlerin. Yağmurdan sonra temizlenmiş toprak kokusu sinsin üzerine. Ve tekrar kurutup ıslanan yüreğini güneşte, yenile kendini. İyileştirip, yeniden sarıp sarmala içindeki tüm iyi niyetleri...

Susuyor ve çekip gidiyor arkasında nemli bir toprak kokusu bırakarak. Gözlerimi kaldırıp gökyüzüne bakıyorum. Gri bir yağmur bulutu dolaşıyor beyazlar içersinde. Hemen arkasında yüzünü göstermeye çalışan güneşi farkediyorum sonra. Kapatıyorum gözlerimi. Bir yağmur bulutu yüreğimden çoğalıp, gözlerimden yağmaya başlıyor usulca. Güneş yürekli bir dostun söylediği gibi...


***Yol üstü notlarından yolun sonundaki yeni düşlere, yeni düşlerle bekleyen dosta dair...