Yağmur Ülkesi

  Öyle acılarla yoğruldu ki kalplerimiz, ciğer yanığı dumanlarda yağmurlar söndürdük. Öyle nefretlere boğuldu ki yanık izlerimiz, öfkeyi bal eyleyecek gülüşler aradık. Tanrı yanı sevaplara ekledik, insan yanı günahlarımızı. Öyle karanlıklara boğulduk ki, kendi aydınlığımızdan yüzlerimizi göremedik. İnsanca yalnızlıkların kenarından tutup köşe bucak uykulara sığındık, gecelerce ve geceler bize hapis. Bir kol mesafesi uyuduk anamızla , kardeşimizle uyur misali; kendi yanlarımızla rüyalarımızda sevdalandık. Ana dolu dedik, baba yanlarımız ağrıdı. Vatan dedik, vatan evladımız ağladı. Satılık dedik, bedavalarımız sancıdı. Uğrunda dize durup dile gelemediğimiz hasretlere umutlandık. Kederimizi ördük nakış nakış gergeflere, sevincimizi öremedik dudağımıza. Sevabına, kanayan yanlarımıza yeni kandiller yaktık. Estik yağdık, gürleyemedik ortak diyarların bağrında. Her seferinde adımızı yeniden yazacak yağmurlar aradık.Yazgımızı yalnızca boynumuza borç bildik. Tövbelerimizi sığdıramadık kül rengi dualara. Yarınımızdan düne daldık, bugüne saramadık umutlarımızı. Çünkü umutlar bir amansız akarsuyun ucundan yürek ucumuza dokunan bir ağrının ağzında; kanadı kanadı, aktı, dindi ve unutuldu;gözyaşı kurumuş bir bulutun şemsiyesi altında.