Yağmur yağıyor...

Benim mevsimim sonbahar. Ne zamanki güneş bulutların arkasına saklanır, siyah siyah bulutlar şehri örter, işte o zaman değmeyin keyfime. Hele birde yağmur yağıyorsa çılgınca-beni tutabilene aşk olsun:)

Bugün Eskişehirde böyle güzel bir güne uyandım.

Çok iyi hatırlıyorum küçükken annemle camdan bakar yağmurdan kaçıp evlerine koşarak gitmeye çalışan insanları seyrederdik. Başına kitap geçirip korunmaya çalışanlar, şanslı şemsiyeliler, sabırla kuytu bir köşede yağmurun bitmesini bekleyenler...

Eğer evdeysem üstüme polar bir battaniye alır mutfak camımın kenarına sandalyemi çeker, sandalyenin içinde kaybolarak sıcak çayımı yudumlarım. Başımı gökyüzüne doğru kaldırıp rahmetin döküldüğü bulutlara bakarım. Cama vuran yağmur tanelerinin dökülüşünü izlerim. Pencereyi hafifçe aralayıp yağmurun kokusunu içime çekerim, geride vermek istemem.Kimse olsun istemem yanımda yalnızlık çok güzel görünür.

Eğer dışardaysam yağmurda- hele yanımda sevgilimde varsa - konuşmayı keser, şemsiyemizin üstüne düşen tıp, tıp, tıp seslerini dinlerim...

Ama nerde olursam olayım bu kısa film çabuk biter. Şehri ve içindekileri temizleyen yağmur bana hoşçakal demeden gider...