Yağmur

Zor olan neydi?
Uyuyanı uyandırmak mı, yoksa uyananı tekrar uyutabilmek mi?
Ya gözünü kara yapan?
Başını kimseye eğdirmemek mi, yoksa herşeye boşvermişlik mi?

Saat öğlen sıralarıydı, kafamda bu iki soru, cadde üzerinde yürümekteydim. Kalabalık düşünmeme engel oluyordu, ara sokaklara saptım bir hışımla. Çığlık çığlığa gürültü yerini sessizliğe bırakmıştı. Devam ettim. Bir ara gözüm bulutlara takıldı, hava o kadar da soğuk değildi ama,nerden çıktı bu bulutlar? Ben yürüdükçe peşimden geliyorlardı. Birşey mi söyleyeceklerdi acaba? Durdum ,seyretmeye başladım, öylesine derin bir göz temasımız vardı ki asık suratlarındaki ifadeyi anlamaya çalıştım.

Gözümü bir an olsun ayırmadın üzerlerinden; bir kararıyor,bir beyazlıyordular. ''Söyleyin'' dedim ama; Cevap yok.

Israrla devam ettim sormaya, hala cevap yoktu. Umursamadım, tam ilk adımı atacakken yüzüme bir damla düştü.

Bir kez daha yukarı baktım ve dayanamadılar daha fazla .Sırasıyla bir damla daha, sonra iki, üç...

Ne demek istiyorlardı ki? Halimden memnundum ben oysa.
Islandığımı çok sonradan farkettim, yolun sonu caddeye bağlanıyordu. Kalabalığa karıştım tekrardan.

Yollar biriken suların açtığı kanallarla dolmaya başlamıştı, her kanalda kıvrımlar,her kıvrımda bir ayrım vardı. En son dökülüp gidiyorlardı yerin altına.

Hüzünlü bulutlar bunu mu anlatıyordu ki?
Hayatımız da buna benzer bir yol belki kendi içinde ayrımları olan.

Doğru olanı nasıl seçeriz peki? Yolun sonu nereye çıkar?

2 soru daha işte... Yaşamalı ve çözmeliyiz