Yağmurda yürümek

Dışarıda filimlerdeki gibi yağmur yağıyor.

Hava ne soğuk ne de çok sıcak.

İçimde kalmış bir tutam cesaretten güç alarak aldım elime yeni aldığım şemsiyemi ve çıktım dışarıya,

pantolonum paçalarının, ayakkabılarımın ıslanmasını umursamadan,

yürüdüm yavaş yavaş,

yağmurun ortaya yaymış olduğu kokuyu derin derin içime çekerek.

Şemsiye üzerine düşen damlaların pata, pıtı, pata, pıtı çıkardığı ses masaj yapıyor zihnime. Arınıyorsunuz bütün düşüncelerden.

Ama yine de ister istemez ayakkabılarım ıslanmasınlar diye yavaş yavaş yürüyorum.

Yağmur hızlanmaya başladı. Pata, pıtı, pata, pıtı, pata, pıtı...

Bir bakıyorum kaldırımın kenarında yavru bir köpek. Halinden belli ıslanmaktan pek haz almıyor ama sıkışmış köşeye düşen damlaların altında.

Şemsiyemi köpeğin üzerine koyuyorum ve oradan eve doğru geri dönüş yapıyorum.

Ayakkabılarımın ıslanmasını umursamadan evin yolunu tutuyorum, şimdi daha huzurluyum.