Yağmurlu bir gündü

Yağmurlu bir günde aşık olmuştum onun gözlerine. İlk gözlerinde hissetmiştim derin sevgisini. Öylece alıp götürmüştü beni. Bir yağmurun en masum damlasında yaşamıştım onu ellerini, gözlerinde kaybolan masum benliğimi.

Yağmurlu bir gündü. Islanmıştı ellerim, ıslanmıştı saçlarım…

Ellerini saçlarıma koydu ve bana baktı. Sessizdi bu bakışı, can yakıcıydı. Üşüyorduk ikimiz de. Çok üşüyorduk. Yağmur damlaları bir bir yağıyordu üzerimize. Titriyorduk. Yağmurlu bir gündü.

Gidiyordum bu şehirden. Koca şehri sadece ona bırakıyordum. Bambaşka bir şehirde yeniden uyanacaktım onsuz. Yalnız, aklımda yağmur damlaları…

Yeni günde koca bir şehri bırakmıştım ona. Penceresine baktığında yağmur yağıyor olacaktı hala. Beni anımsayacak, küçücük bir tebessüm edecekti. Her yağmur damlasında beni bulacak, beni bensiz yaşayacaktı benliği… Her yağmur damlası tek tek işleyecekti her bir hücresine. Her hücresi beni çağıracaktı yanına, yanı başında yaşlanmayı isteyecekti, “hep yağmur yağsın” diyecekti. Ben ise o yağmur damlasında susacaktım. Sustuklarımı sunacaktım ona. Bana bakacak ve yine susacaktı. Yüreği konuşacaktı halbuki… Yüreğinin sesinden duyacaktım onu, yüreğinin sesi ile yaşatacaktım benliğini.

Gidişim onda sadece koca bir şehri ve tek tek, küçük küçük çiseleyen yağmur damlalarını bıraktı. Yüzüme baktı. Yağmur gibi yağıyordu gözyaşlarım. Ellerini dokundurdu yanağıma, sustu. Anladım ne demek istediğini. Bu yüzden bu koca şehri ona bırakıp gitmiştim. Fark etmesi geç oldu.

Bir yağmur damlası neler yaşatabilir size? Ne acılar, ne mutluluklar verebilir size, farkına varabilir misiniz?

Bir yağmur tanesinde ıslanan saçlarınız ya da buğulanan gözlük camınız ne hatırlatabilir size?

Küçük tebessümler yaşatabiliyorsa ne ala… Küçük tebessümden büyük acılar tattırıyorsa ne fena!