Yakamoz

Baktim ki bir yasak karmaşası yaşanıyor görüşemeyeceğiz haftasonu deniz ile. Hemen soluğu yanında aldim. Ne olur ne olmaz. Gidip dönmemek  var. Gelip görmek ise garanti. Deniz sonucta, dostların en sadakatlisi.

Bugün hava içinin tersine soğuk. Oldukça. Içim ise iklimle münakaşa halinde. Rüzgâr soğutmaya çalışırken içimdeki alevler yakiyor ruhumu. Ruh yanması nedir biliyor musunuz? Yanan bir mumdan çıkan duman gibi, ateşe o kadar yakın..Velhasil deniz var, rüzgâr var. Tabiat ana benden yana bugün. Insan diyor, sen ne kadar beni yok etmek için çabalasan da ben VAR OL diye uğraşıyorum. Hakli. Herkes gibi o da haklı. Bir ben haksızım zaten. Hep ben haksızım.

Ey sevgili leb-i derya, bu aksam misafirinim.  Soğuktan kanım donana kadar..Soğuk. Insanın bazen soğumaya ihtiyacı varmış. Soğumak iyiymiş. Duydun mu deniz. Öyleymiş. Ben de attım içime tüm hissettiklerimi, sana geldim. Soğumaya. Kendi basima yapamıyorum cunku. Her boku kendi basima yapan ben bu işi beceremiyorum. Zaten önceden böyle bir şeye ihtiyaç da duymamıştım.Eee, her gün yeni bir şeyler öğreniyor insan degil mi? Bunu sen öğretmedin bana, ama nasıl yapacağımı gösterebilirsin. Yapabilir misin bunu benim icin? Kimsenin zerre kadar umursamadığı, ne hissettiği ucundan dahi bilmediği o hisleri, duyguları tekrar en derinde saklamayı bana gösterebilir misin? Ben de sana kitap okurum. Şu sahil şeridinde kendi derdine dalıp yürüyen, birbirini dinlermiş gibi yapıp da aslında kulakları, daha kötüsü kalpleri kapalı olan, kendinden başka kimseyi göremeyecek kadar KÖR olan tüm insanların kitabını okurum.

Deniz bugün suskun, biliyor Uzun zaman gelmeyeceğimi, konuşmuyor. Çarşaf gibi derler ya, tam layığını bulmuş. Uyuyor gibi yapıyor aslında, ama sadece konuşmuyor. Duyuyor ama susuyor. Susmak... Susturulmak. Belki de o sesin boyadığı tüm renklerden arınmak istemek. Kim bilir? Deniz SEN dedi. Ben bilirmişim. Hakli. Bilirim. En iyi ben bilirim. Susayim o zaman. Yeteri ve gerektiği kadar.