Yaklaşırken 7 Haziran, ülkenin hali viran

Bir kesim para içinde yüzerken bir kesim çöpten ekmek topluyor. Bir kesim grand tuvaletleriyle partilere katılırken bir kesim kömürlü çizmesini sedyeye koymaya utanıyor. Kadınlar dövülüyor, tecavüze uğruyor. Kadının giyimi, makyajı, saçı, davranışı ataerkil toplumca kararlaştırılıyor, yargılanıyor; hesabı kesilene tecavüz ve ölüm hak görülüyor. Çocuk istismarı günden güne artıyor, sözde devlete bağlı, devlet gözetimindeki çocuk esirgeme kurumlarında çocuklar "esirgenme" dışında her türlü davranışa maruz kalıyor. İnsanın en temel hakkı olan yaşama hakkı ihlal ediliyor. Küçük yaşlardan itibaren nefret ve milliyet aşkıyla büyütülen, binlerce insanın katili olanlar hak hukuktan bahsedip, solcu takılıyor. Ülkenin bağımsızlığını, saygınlığını yerle bir eden, halkını soyan, halkının arasına karışmaktan ölesiye korkup polis ve koruma ordusuyla gezenler müslüman takılıyor.

Daha da acısı tüm bunlara karşı çıkıp, anayasanın 10. maddesini (Herkes, dil, ırk, renk, cinsiyet, siyasî düşünce, felsefî inanç, din, mezhep ve benzeri sebeplerle ayırım gözetilmeksizin kanun önünde eşittir.) esas alarak mevcut hükümetin ve reis-i cumhurun yargılanmasını sağlayacak bir muhalif parti bulunmuyor. Devleti, anayasanın 2. maddesinde yer alan "demokratik, lâik ve sosyal bir hukuk devleti" tanımına uygun yönetecek, başa geçtiğinde gözü dönmeyecek yahut bu cesareti gösterebilecek bir parti bulunmuyor. 7 Haziran'a bu kadar az kalmışken kafamızda hala "oyumu kime versem bir ucu boklu değnek" sorunsalının bulunması da bu durumun açık bir kanıtı niteliğinde.