Yal'nız'lık

O dingin sadeliği içinde,

"Yal"ın halini severdi yal'nız'lığın

 ...  İnsanı ezen, bozan

diğer hallerinden kaçınırdı.

Hoş, pek bilmezdi zaten o halleri,

kalabalığın içindeyken de.

Benzediklerini keşfederdi bazen

kendi kendine,

Bir taşra melânkolisiyle,

Yal'nız'lık hissinin

ve bir aşkın bitim senfonisinin

Sanki üçüzlermişçesine.

 

Bir de onun "nız"ını severdi,

kendince, "naz"dan biraz kırık bir devşirmeyle.

Anılarının nazlı, gelincik edalı

sevdalarına yakışan

Ve ince, kırmızı tülümsü yapraklarla

örterek

özlemlerinin siyah yalnızlığını

"Lık" bir ek di,

Onunla pek bir işi yoktu.

Bazen de,

ona mecbur kalışını severdi.

Başka neyini severdi,

zaman zaman unuttuğu,

Sayesinde ışıklı tüneller açıp

İç dünyasına daldığı

pervasız yolculuğunu.

Bırak, dediği zaman içindeki ses;

"senin bana, benim sana olanını

Esas olan,

benim bana yolculuğumdur ki,

Aslında en uzun, en ulaşılmaz olanı..."

Bazı sabahlar gibi o sabah da,

hayalleriyle yan yana, özlemli yatağında

koynunda yine yalnızlığı ile uyandı.

Böyle geldi ama,

hep böyle gitmez diye düşünerek

Ona bir kez daha şükranla sarıldı.


İ.Ersin KABAOĞLU,

20 Temmuz  2013, Ankara