Yalan, yalan, yalan

İnsanın olgunluk yaşlarını yaşarken yalanları hiç sindiremiyor.. Hiç bir yaş dönemlerde de sindirilememeli ama özellikle olgun yaşlarda yalan hiç duymak istemiyor insan..

Hele size yalan konuşan kişinin yaşı de olgun yaşlardaysa, işte o zaman çok daha kötü oluyor insan.

Karşınızdaki kişinin yalanını, sezilerinizle ortaya çıkardığınızda, hele hele ispatlı ve belgeli yalanları ortaya çıkardığınızda insanın çıldırası geliyor..

Bir de yalan söyleyen kişi sizin çok yakınınız veya arkadaşınız veya aile fertlerinizden birileriyse, kelimenin tam anlamıyla "yıkım" oluyosunuz..

İçin içinizi yiyorsunuz, "olamaz böyle birşey" diyorsunuz.. Geriliyorsunuz.. Rahatlamanız için karşı tarafa yalan söylediğini ve neden böyle bir yalana gerek duyduğunu söylüyorsunuz.. Aldığınız cevap "hayır olur mu öyle şey" tepkileriyle sizi tekrar yalanlarla süslemeye çalışıyor..

Önce kendinize soruyorsunuz.. "Neden bana yalan söyleniyor, aptal mıyım yoksa?".. "çok mu safım, budala, ahmak mıyım.?"..

Yoo, hiçbiri de değilim.. ama neden yalan?

Neden?

Yalan söylemek bir yaşam felsefesi mi yoksa bazılarına?

Yalan bir tutku mu, bir yaşam biçimi mi yoksa bazıları için?

"Yalan söylersem daha çok kazanırım" ilkelerimi var yoksa bazıları için?

Yalan söyleme alışkanlığı nereden geliyor insana?

Bir ailenin yanlış eğitiminden mi kaynaklanıyor yoksa, bazı kişilerin hayatına sonradan giren kişilerin etkileriyle mi oluşturuyor beyninde yalan söylemeyi?

Yoksa, genetik bir durum mudur?

Yoksa, kişinin eğitim düzeyinin seviye düşüklüğünden oluşan bir durum mudur?

Bir de merak ettiğim şey, kişi yalan söylemeyi durdurabilir mi? Yani kendisini doğru söylemeye yönlendirebilir mi?

Bir de, kişi neden yalan konuşmaya gerek duyabiliyor?

Hep sorularla sizleri sıktığım için özür dilerim..

Sevgiler..