Yalan

Kara, kuru bir yılan gibi sinsice kıvrılarak gelip de çöreklendi aramıza kaç zamandır, farkındayım. Soğuk, kaygan ve çatal dilli. Konuşursan sokacak. Konuştuğun an, taşıdığı tüm zehir, sesinden sesime, dilinden dilime, kelime kelime içimize akacak.  Sessizliğin bu yüzden. Etrafındaki her şeyi bir bıçak gibi kesmekten korkarcasına taşıdığın sessizliğin. Benimki mi? Benimki seninki kadar ağır değil belki. Ama bol soru işaretli. Ve çok daha korkak.

Kanapenin sol yanına düşmüş ağırlığın. Bense içimdeki tüm yangınla birlikte sağ tarafta, bir başına. Aramız boş. Aramızdaki boşluk ha bir kol boyu, ha dünyanın diğer ucu. Ne fark eder ki? Sen, tüm dikkatin elindeki kağıtta, onunla oynuyorsun sürekli. O bomboş, bembeyaz kağıt parçası her şeyinmiş gibi sadece onunla ilgileniyorsun. Buruşturuyor, açıyor, katlıyor, kıvırıyor, şekilden şekile sokuyorsun. Bakmıyorsun yüzüme. Gözlerime kaç zamandır değmiyorsun. Elindeki kağıt parçası kendi kurduğun bir dünya gibi. Kim bilir kaç kere yeniden yaratıp yok ettiğin. Ve hiçbirinde bana, varlığıma  yer vermediğin. Sahi, kimin nerede, ne yapıyor olduğu önemli mi bu saatten sonra? Böyle bir şey değil mi zaten yakınken uzak olmak?

Kara, kuru bir yılan gibi sinsice kıvrılarak gelip de çöreklendi aramıza kaç zamandır, farkındasın. Sessizliğin bile artık örtemediği kaba, karanlık, ağır bir şey bu. Zorluyor, yoruyor, yok ediyor bizi içten içe. Her seferinde ardımızda bize yakışmayan kara bir iz. Neden sonra, onca zaman sonra, tüm bu can acıtıcı sessizlikten sonra gözlerini gözlerime dikiyor ve kırıyorsun dilsizliğini. Önce elinden kağıdı atıyorsun sonra içinden sana ait olmayan kelimeleri. Göz göz, söz söz kendinden taşıyorsun. Boğulmadan geçerim sanıyorsun diğer kıyıya ama olmuyor. Dilinden dökülen her şey kararıp soluyor bir anda. Kendi yalanın kendi dilini sokuyor. Simsiyah bir zehir akıyor aramızdaki boşluğa. Ölüyorum. Ölüyorsun.