Yalan

Beklenmedik gelişinle beni farklı bir hayata sürüklemiştin hiç değilse ilk zamanlarında bambaşka dünyalara kapılarımı aralamıştın. Yaşadığımız şeyin adı aşk’tı yani bence. Herkesin kendine göre bir yorumu vardır aşka dair. Kimi bir bakışta, dokunuşta hissettiği şeye aşk der, kimi yıllar geçse bile yaşadığı şeyi aşk kelimesine layık görmez. Geçmişe dönüp baktığımda hala sadece güldüğümüz mutlu olduğumuz beraber ağladığımız sıkıca sarılmış hallerimiz geliyor gözümün önüne. Halbuki bir o kadar da üzüntü var kalbimde. Nedenini bilmediğim bir bekleyiş. Senden alabilceğim en küçük bir haber bile bana hayatın devam ettiğini hatırlatıyor.

O güzel anıları silebilsem hafızamdan, mesela kendimi inandırsam bir yalancı olduğuna, itiraf edebilsem kendime belki mutlu olmak için yollar bulabilirim. Ancak sorun şu ki, boş olan yaşamımı bana aslında varmış gibi hissettirdin ve ben sen gittikten sonra sonu, ucu bucağı olmayan bir boşluğa düştüm. Bütün varlığıyla, güveniyle birine yaslanırsa insan, hayatındaki tek gerçeğin o olduğuna kendisini inandırırsa; sevdiğini kişinin aslında bir yalan olduğuna inanmak istemez. İnanırsa eğer, kendi bütün hayatının yalan olduğunu düşünmeye başlar ve buna inanır.

Geceleri başını yastığa koyduğunda sessizce iyi geceler diyorsan, gözlerin belli bir noktaya takılıp kalıyorsa ve aklından geçen benim seni düşünüp düşünmediğimse biz hala beraberiz sevgili...

Ben hep iyi yanlarıyla hatırlamaya çalışacağım seni, bizi. Ruhum hissedemez belki ama yaşıyormuş gibi yapabilirim.