Yalnız kal ve tanı kendini

Küçüktüm, hiçbir şeyi detaylı düşünemeyecek kadar masum ve temiz. Yıllar geçti su misali ne olduğunu anlamadan. Kabuğumdan çıktım, gözümü açtım. Büyüdüm. Günler geçti gitti içinde birçok şeyi barındıran. Kim bilir belki de bunlar bile tam anlamıyla gerçek değildi… Geçmişin nasıl deseler? Anlatamam... Her zaman ki gibi bunu da içimde yaşarım kendimle konuşurum… Galiba benim en büyük sıkıntım konuşamamak… İlk defa uzun zamandır yalnızım. Kötü mü hayır değil kendi seçimim… İyi de oldu… Bu sefer ki yalnızlığım bana çok iyi geldi. Kendimi dinledim, en büyüğü de kendimi tanıdım. Artık ne istediğimi kendi benliğimi çok iyi biliyorum. Karanlık gecelerin, uykusuzluğun derin bakmaların sonucunda olan meyveleri alıyorum. Ama ben çok yoruldum ki konuşamamaktan. Anlaşılamamaktan. Bu dünya yalan biliyorum. Ne kadar çaba gösterirsen göster bir gün yok olup gideceğiz. Düşündüğüm zaman her şey boş ve anlamsız geliyor. Ama ne olursa olsun zorunluluğumuz var, yaşamak zorundayız işte ve "Aşk" dedikleri ne olduğu tarif edilemeyen  şey mi diyeyim ne bilemiyorum. En büyük yorgunluğum, yıllardır arayışım ve de bulamayışım. Yanlış insanlar, yanlış tercihler ve de yanlış değerler. Çok yorulmuşum çaba göstermekten. Yanlış insanlar seçmekten yıpranmışım.  Aynaya baktığımda bunun izlerini görüyorum. Gözlerimin çevresinde yer edinmeye başladılar ve de yalandan içten olmayan boş gülümsemelerim. Neden diye sormak istiyorum gene neden? Seviyorum boş, değer veriyorum? Sonra ilgisiz olan ben oluyorum, bizler oluyoruz. Sadece ben değilim bu durumu yaşayan. Milyarlarca var... Canım yanıyor içten içe. Doğru insan olacak mı acaba ? Biraz daha mı beklemeliyim bunu bilmek isterdim. Yoksa sonuna kadar yalnızlık mı? Sanırım bu daha mantıklı. Bu arada acı çekenler de mutludur bunu unutmamak gerek. Herkesin bir öyküsü vardır. Paylaşmayı beklediği doğru zamanı ve de doğru arkadaşını..