Yalnız kalmaktan korkma

Çocukluğumuzdan beri bizi en çok korkutan şeylerden biri “yalnız kalmak”. Küçüklüğümüzde, annem&babam beni bırakıp giderse yalnız kalırım korkusu, büyüdüğümüzde de yerini sevgilim beni bırakıp giderseye bırakıyor. Acaba niçin korkuyoruz yalnız kalmaktan bu kadar? Oturup düşünmek bile içini ürpertiyor insanın değil mi?

Korkmak kelimesi aslında başlı başına bizi  birçok şeye adım atmaktan alıkoyuyor. Bir de buna yalnız kalmak eklenince… İnsanın söyleyecek pek bir şeyi kalmıyor… Bence biz bugün biraz cesur olalım ve yalnız kalmaktan korktuk neler oldu, korkmasak neler olurdu; oturup konuşalım…

Bizler bu dünyaya tekamül etmeye geldik. Yani gelişip, olgunlaşmaya… Küçüklüğümüzde, birilerinin bizi bırakıp gitmesinden korkmamız çok normal. Bir şeylerin üstesinden gelebilmek için miniciğiz, nasıl korkmayalım değil mi? Peki küçüklüğümüzü büyüklüğe terfi ettirdikten sonra niye korktuk, korkuyoruz ? 

Sevdiğimin beni bırakıp gitmesini bırakın, düşüncesi bile nefessiz bırakırdı. Önce nefes alamaz, ardından hıçkırıklara boğulurdum. Bırakıp gidince neler oluyor biliyor musunuz? Kartalın ömrünü artı otuz yıl uzatma hikayesindeki gibi ben de ömrümü uzatabilmek için belli bir süre acılar içinde kalıyorum. Bırakıp gitmesine izin vermesem ne olacaktı ki? Kırgınlıklar da,üzüntüler de, yolunda gitmeyen şeyler de yaşanan mutlulukların üstünde nasır tutmaya başlayacak ve akılda, kalplerde kalan sadece nasırlar olacaktı. O nasırların üstüne bastıkça daha çok canım acıyacak ve onlar acımasın diye daha fazla yol alamayacaktım. Tekamülümü de nasırlı olarak bırakacaktım…

Korkma yalnız kalmaktan… Arınmaktır yalnızlık, kendini bulmaktır…

Bırakın gitmek isteyen gitsin… Emin olun gittiğinde verdiği yalnızlık hissi, kaldığında verdiği yalnızlıktan çok daha iyi olacaktır…

İyilikle Kalın…