Yalnızım, yalnızsın, yalnız

Herkesin ezbere bildiği bir laf vardır, insan her yerde lafını eder hatta bazen tam o lafı gediğine oturtur 'Yalnızlık Allah'a mahsustur' der. Oysa oturup bu lafının üzerine bir kez düşünmemiştir. 

Ama etrafında insanlar azaldıkça da o kelime dilinden düşmez yalnızım, yalnızsın, yalnız aslında hep böyle değil mi ? Oysa hiç kimse tadına varamamıştır yalnızlığın çünkü kimse bir kere olsun ruhunu dinlememiştir, konuşmamıştır ,sormamıştır küçücük de olsa sevememiştir onu. O kadar gereksiz insanları sevmiştir hayatında belki ama kendi ruhunu sevememiştir. Oysa büyütememiştir onu, hayata hazırlayamamıştır. Ne zaman ki hayatdan duygusal bir hastalık kapar. İşte o zaman ruhu kendini göstermeye başlar. Çünkü yaralanıştır. Peki yaralarını nasıl saracak insan. Hiçbir hazırlığı yoktur insanların ölüme hazır olmadıkları gibi ! Hep mutlu olacaklarını düşünürler hep yaşayacaklarını düşündükleri gibi.

Hadi dalın yalnızlılk denizine, ikinizin de buna ihtiyacı var. Yalnızlık kötü bişey değil tadını çıkarın yalnız kalmışken !