Yalnızlığa anlamsız bir haykırış

En çok ona kızarız. En çok ondan uzakta kalmak isteriz. Kovarız kovarız da gelmesin isteriz. Halbuki ne onun kadar vefalıdır ki? Kimin yüzüne defalarca kapı çarpsanız, kimin kalbini binlerce kırsanız yine de yanıbaşınızdan gitmez? En ağır lafları etmez misiniz yakanızdan düşsün diye?

Halbuki siz nasıl olursanız olun, olduğunuz gibiyken sizinle olan, bunu hesapsızca kabullenen o değil de nedir? Sizi hiç ağlanacak bir omuzsuz bırakmışlığı var mıdır bir günden bir güne? Ya da ona saydığınız tonlarca lafı, takındığınız o hevessiz hallerinizi yüzünüze vurup bir adım uzaklaşmış mıdır sizden? Yine de en zor anınızda yanınızda bitmemiş midir? Kimse yokken yine de o olmamış mıdır sizinle? Size en çok kulak veren, hiç gıkını çıkarmadan üstelik hiç de suçlamadan dinlememiş midir sizi?

Ama yaranılmaz ki bize. Bir de mimleriz onu "yalnızlık" deriz ona tiksinircesine... Halbuki ne kötülüğü vardır. Bir köşede duruoyordur ööle mazlum mazlum. Hem arada bir onla kalmanın da tadı başka değil mi? Siz ona iyi yaklaştığınızda huzur da vermez mi size yeri geldiğinde? Yapılacak birşey var aslında. Hissetmek istediğinizde güzelce çağırın dizinizin dibine ve tadını çıkarın onun varlığınında. Huzurlu yalnızlıklar dileklerimle...