Yalnızlığım, ben ve aşk

Her akşam olduğu gibi aşık olduğum bu şehrin yüksek bir tepesinden yanan ışıklara bakarak soruyoruz yalnızlığımla "Nerdesin?"

Bakıyoruz yanan tüm ışıklara, biliyoruz onlardan birisin ama "Nerdesin?" Yanan sokak lambasının altından hızlı adımlarla yürüyerek evine giden misin? Evinin penceresinden yolunu izleyen sen misin? Arabasının direksiyonunda bir eli şakağında buğulu gözlerle yola bakan sen misin? Alışveriş poşetleri ile evinin yolunu bulmaya çalışan, sahilde son sürat motorsikletini kullanan, ya da televizyona boş gözlerle bakan sen misin?

Garip bir duygu diyor yalnızlığım; "Orda bir yerlerde diyor; beni senden uzaklaştıracak, ama hayatının anlamı olacak… Asla onun yanındayken, şu meşhur kalabalıklar arasındaki yalnızlığını yani beni hissetmeyeceksin"

Dönüp yalnızlığıma bakıyorum sonra da yanan ışıklara… Soruyorum yine şehrin yüksek tepesinden yanan ışıklara bakarak… "Nerdesin?"

Tek tek bakıyorum yanan ışıklara, benimle saklambaç oynamak istiyor gibisin. Çocukluğundaki gibi ve diyorum ki kendi kendime oralarda bir yerlerdesin ve seni bulmamı bekliyorsun… Ama ben ebe olmaktan sıkıldım. Esasında bende senin beni bulmanı bekliyorum. Zamanı geldi artık… Bekle aşkım diyorum ben seni ararken sende beni arıyor olacaksın…

Ne tuhaf bir duygu bu böyle, ne acıtan bir duygu … Biliyorum, parıldayan o ışıklardan birinde gizlisin… Ama "Nerdesin?"

O kadar parlaksın ki, gözlerimi kamaştırıyorsun, belki ben seni bulamıyorum bu yüzden… Aşkım artık sen beni bul diye isyan ediyorum…

Yalnızlığım ise kıs kıs gülüyor bana… Sen bana muhtaçsın diyor içinden … Sıkıldım artık diyorum… Seni de seviyorum yalnızlığım ama özlemini duyduğum sevgiliyi daha çok seviyorum….

Her akşam olduğu gibi aşık olduğum bu şehrin yüksek bir tepesinden yanan ışıklara bakarak soruyoruz yalnızlığımla "Kimbilir hangi ışıkta gizlisin, Nerdesin?"