Yalnızlığımın berdelinde...

Yorgunum

Söylenmemiş sözler hamalı olmaktan yorgunum!

Salt bu nedenle bile, noktasız virgülsüz, doludizgin yaşayabildiğim sana; uykusuzsam uykusuz, neşeliysem neşeli, kederliysem kederli olduğunu bildiğim sana – Ki ne çok şeydir bunları bilmek – sığınıyorum…

Yalnızlığımın berdelinde hep infaza ayar şiirler…

Hani olur da bir gün bozkır ayazında donup kalırsa “ belki” lerin,

Ürperirsen yarım ağız sevmelerin hep kısa çöpünü çeken olmaktan,

Gel kurtar öncesizliğimi,

Belki sonrasızlığın ısınır…

Son günlerde,

Yüreğim aklıma dargın…

“Aklımdan yüreğime indiremediklerim” * buket buket mazeret çiçekleri sunuyor “ama” larla, “ çünkü” lerle, “zaten olamazdı”larla süslenmiş…

Oysa ne çok çarptı bu yürek, aşifte bir“ belki gelir” ihtimalinin işvesinde, göz kırpışında…

Bir yandan

İnsanlık eğiriyor ateşler içinde can…

Öte yandan

Kendimden ürküyorum…

Vazgeçmişken… Tam da vazgeçmişken…

Zaten

Bu sıralar öyle çok ki vazgeçmelerim,

Sürekli söz vermelerimden af dilerken buluyorum onları

Ve

Onaylanmayı bekleyen bir nedensizlik sığınmacı olmuş günlerime…

Aslında,

Yaşanmamış günler biriktiriyorum yaşarken öylesi günleri.

Yalınkat özlemin katmerli bir yabancılaşması bu her şeye

Kozasını ören uzaklaşmalarda…

Bir eksik bin çokluğa filizleniyor

Ki

Akla zarar...

”Hiç bir şey ama gerçek” tıpkı yazarın dediği gibi…

Sanki

Kolay okunan hayatların ansızın gelen sığlığında sınanıyorum...

Nasıl da

Sıradan geliyor onlara parantez içlerine sığınmak,

Oysa karantinadaki cümleleri haykırabilmektir aslolan yiğitçe…

Ve

Fakat

Ağzımdan düşen sesimi alıp gözlerime takıyorum,

Yine duymuyorlar ki…

Konuşsam ne

Sussam ne…

Sana sığınıyorum…

Sevtap Özkahraman

(15/12/2010 – Ankara)

*H.K.