Yalnızlığın çaresizliği

Oturursun bir köşeye, koyarsın elini başına ve düşünürsün eskileri
Sayar sayar da bitiremezsin bir türlü dünden bugüne eksikleri
Ağlarsın kimse görmez ağladığını, bağırırsın olmaz sesini duyan
Sonra dersin; Uyan ey gülüşlerim, mutluluklarım, kahkahalarım uyan
Terk etse ruhun bedenini, toprakla kapatan yok üzerini
Niye yaşadın ey âdemoğlu görecektin madem bu günleri
Yalnızlığın bile yalnızdır, sensizliğin senden bile sensiz
Şimdi çık dağlara ve bağır: Ey dostlarım nerdesiniz?
Nerdesiniz dost saydıklarım ya da dost sandıklarım?
Ömrümü ömrüne verip yaşadım saydıklarım nerdesiniz?

Mehmet Emin ÖZTÜRK - Mart 2013