Yalnızlığın ölümü

Gece, mil çekmiş gözlerine, simsiyah

Mehtap, indirmiş peçesini

Denizle oynaşıyor

Dalgalar ne kadar da naif öpüyor

Kıyının dudakları aşka batıyor

Çıplak ayakları, bedeni gibi

Usulca sulara bırakıyor kendini

Deniz yumuşacık, öpüyor ellerini

Sevmesini bilen güzel adamlar gibi

Söndürür mü dersin dışındaki su

İçindeki alevleri

Ey aşk, hatırla beni

Ey gece, unuttur yalnızlığı

Ey deniz, söndür bu yangını

Ve ruhumda patlayan kader

Bütün geçmiş ve gelecek

Yaşanmış yaşanmamış anlar

Ve hiç yaşanmayacak olanlar

Boğun beni…