Yalnızlığın öyküsü

Benden bir yalnızlık öyküsü
İstendi,
Yapılır mı bu bana,
Ve yazacağım çaresiz.

Dokunabileceğiniz kadar
Yakınızda birileri varsa,
Ne gerek var aşa-suya,
Değişmem dünyalara.
Bir de üstüne üstlük
kokusunu alacak kadar yakınsanız,
seviyorsanız,
Ne gerek var
en temiz havaya…

Sevdiklerinizin
Saç taramalarına,
Kahvaltı yapmalarına,
Hatta ve hatta öfkeyle
bir bardak fırlatmalarına,
Kapıyı kıracak kadar çarpmalarına,
Ağlamalarına gülmelerine,
Parmakucu kadar bile yakınsanız
Ne gerek var yalnızlığın öyküsüne…

İstanbul dolusu yalnızlık,
Türkiye kadar yalnızlık,
Cıvıl cıvıl,
buram buram tüten yalnızlıkları
bile özleyecek hale geldim…

Gündüzünüzle geceniz karışıyor,
Gündüz mü karanlık,
Gece mi aydınlık bilemiyorsunuz.
Güneş nereden doğar, ay nereden batar,
Karmakarışık oluyor yaşamınız,
Ay batarda
ben batamazmıyım?
Battım işte…

Yalnız kalmak için suçlu olmak gerek,
Ben de cezamı çekiyorum,

Bir yalnızlık öyküsü istendi
ve yazmaya başladım,
Gözyaşlarım dökülerek…

Murat Berk

2009 - 08 nisan – 17.43
Kendi Cezaevim.