Yalnızlığını süpüren kadın

Çile istasyonunun tek yolcusuydu

Hüzün kompartımanında ayrılmıştı yeri

Bileti hayatın promosyonundan verilmişti

Trenler hep içinden geçerdi.

İstasyonlar paramparça

Otuz beşinde bitirilmiş bir yolculukta

Sekseni devirmişti

Hâlâ biletleri ücretsizdi

Çile istasyonunda hiç değişmedi zaman

Hiç değişmedi hüzün

Değişmedi hiç içinden geçen trenler

Binmedi hiçbir trene

Süpürgesi elinde

Dili bağlanmış iplik yumağı gibi

Karmakarışık

Yüreğinde hayatın yangınları

Gözlerinde hazan yağmurları

Süpürdü yalnızlığını

 Bir istasyondan diğer istasyona

Bir köşesinden bir köşesine

Oturduğu odanın

Oturduğu kompartımanın penceresinden

Sallanan hayatına

El sallayan olmadı hiçbir zaman

Süpürürken yalnızlığını yine evinin

Süpürge düştü elinden

Yalnızlık yerlerde döküldü

En son saltanatını sürdü yalnızlık

Son gün

Evine doluşunca insanlar

Yalnızlık terk etti evi

Süpürgeye küfürler savurarak

Yalnızlığı süpüren kadında

gitti

İstasyonu kapandı son trenin

Biletler elde kaldı

Süpürge kapı önünde

Dayanıp duvara

Derin bir oh çekti

Ve

oda

öldü

Tek başına kaldı yalnızlık      

Mayıs-2013/KEPEZ/ÇANAKKALE