Yalnızlık bit lütuftur

İnsanlar yalnızlığı pek tercih etmezler. Yalnızlığı tercih eden insan çok azdır. Çevresine karşı ''arkadaşsız'' olmadığını göstermeye çalışırlar. Alışveriş merkezlerine, sinemaya, tiyatroya, konsere bi başına gideni pek göremeyiz.

Bir kafe'de bir başına oturan kişi yalnız olmadığını göstermek için muhakak telefonu ile uğraşır. Bu, ''hayatımda birileri var'' anlamına gelir. Etrafa bu mesajı vermeye çalışır.
Yalnızlığı; terkedilmişlik, dışlanmışlık, kimsesizlikle eş tutuyoruz. Yalnız insan izlenimi vermek istemiyoruz.
Aslında arkadaşlarımızı, dostlarımızı yalnızlıklarımıza karşı kalkan olarak kullanıyoruz. Bu davranış arkadaşlık-dostluk ilişkilerimizi dumura uğratıyor. İlişkilerin uzun soluklu olmamasının sebebi de budur.
Tek başına yaşamayı beceremeyen kişi başkalarıyla da birlikte yaşamayı beceremez.
Yalnızlıktan kaçan insan, kendinden de kaçmış olur. Yalnız kalmak kendimizi tanıma fırsatı verir. İşte bu fırsattan yararlanmalıyız. Kendimizi tanıdığımızda, insanların riyakar ve iki yüzlülüğüne karşı bağışıklık kazanıyoruz. Biten ilişkiler benliğimizde çok da derin yaralar açmıyor, açamıyor.
Yalnızlık bir lütuftur, insanın kendini keşfetmesinin tek yoludur...Arada bir yalnız kalın...