Yalnızlık gerek..

Şu günlerde kitap okumaya verdim kendimi. İnsanlarla pek muhattap olmak istemiyorum.

Çünkü sessizlik istiyorum. Kimseyle uğraşmak istemiyorum. Ama farkettim de kitapların konusu ne olursa olsun hep bir tarafından yakalıyor aşkı.

Ben unutmaya çalıştıkça burnumun dibine kadar sokuyor ve birden kendimi kitabın konusundan uzaklaşmış, kendi problemlerimle boğuşurken buluyorum.

Ve bundan da nefret ediyorum.

Ama bir yandan da hayal etmenin zevkini tadıyorum. Okuduğum kitabın içinde buluveriyorum kendimi, ya da bazen daha da ileri gidip yazarın yerinde...

Uzun zaman olmuştu okumaya ara vereli. Burada tek kalınca kendimi kitap alırken buldum. Okumak için yalnız kalmak gerekiyormuş gibi.

Yazmak istediğim konuya bir türlü gelemiyorum. Bu ara günlük de yazamıyorum ki..

Onca yoğunluğun, derdin arasında nasıl oluyor da ayrılmayı istediğim kişiyi hala düşünürken buluyorum kendimi?

"Hani yeterince sevmemiştim?" derken bir söz takılıyor gözlerime okuduğum satırlarda;

“Tanışırken hoşlandığın anlaşılır...
 Ama aşk ayrılıkta belli olur”.

 - Heinrich Heine

Aşıktım da ben mi bilmiyorum?

Aşıksam da bitsin artık, onsuz yapamayacağımı anlamam için artık çok geç.....

Kimse olmamalı bu ara...

Bir tek ben olmalıyım.

Yorgunum zira, bazen kendimle bile uğraşamıyorum...