Yalnızlık kokuyor

Şubat ayının en diri gecesinde

Benden çok uzaklara

Uzanamadığım acılarıma

Gömülüyor düşüyorum…

Karanlıkta soluyorum

Nefes nefese

“Yalnızlık kokuyor”

Dört duvar arasına mahkûm

Ayaklarım prangalı

Yazılmış rolümü oynuyorum

Soruldukça ezberlemişim bir kere

“Çok mutluyum”

Hayallerimin bekçileri

Nereden geldiğini bilmediğim

Üflemeler savurur beni

Benden ve senden çok uzaklara…

Ve bir sabahın en erkenin de

Gözlerim arıyor uzaktaysa da

Hafiften bir rüzgâr esiyor

Genzimi yakıp içime doluyor

Önce “sen” kokuyor

Sonra;

“yalnızlık kokuyor”

Galiba ayaklarım

Yalnızlığa prangalı

Dört duvar arasında kalmış

Esrik bir mahkûmum…

Şimdi yine

Yazılmış rolümü oynuyorum

“Çok mutluyum”

Ellerimde hüzün demetleri

Gözlerimde yaşlar…

Korkuyorum

Korktukça korkuyorum

Kapatıyorum gözlerimi

Gökyüzü masmavi yeryüzü

Belki yalnız ama

Ne yapsa yüreğim atamıyor

Çünkü her yer  artık

“Sen kokuyor”

Erdoğan ÖZGENÇ

Adana 23.02.2013 00.39