Yalnızlık mı Senin Adın?

Doğup büyüdüğün, yeni yeni şeyler öğrendiğin, kavga ettiğin ama yeniden barıştığın, ailenin diğer fertleri ile dolu olan yuvan öğretmez sana yalnızlığı.

Yalnızlık dost mudur yoksa düşman mı bilemiyorum ama neden hep gelir ki en zayıf anımızda yanımıza?

Öyle bir şey ki bu yalnızlık, harika bir günde bile sadece onunla paylastırır sana yaşadıklarını. Çok sadıktır Yalnızlık. Sen başkalarını soksan da hayatına sabırla bekler seni, yine ona dönmeni.

Biz mi? Biz alışırız o başkalarına. Unuturuz Yalnızlığımızla başbaşa kaldığımız günleri, Devam ederiz hayatımıza, gülücüklerimiz yapışmış dudaklarımıza.

Sonra her şey arka arkaya gelmeye başlar. Kaybederiz teker teker yanımızdakileri. Moralimiz, psikolojimiz bozulur, biz göndeririz, kalanları da yanımızdan.

İşte yalnızlık büyük bir heyecanla tekrar girer hayatımıza. Özlemiştir bizi, kolay kolay bırakmaz asla. Ama dedim ya dost mu , düşman mı bilmiyorum diye, anlamaz Yalnızlık ne kadar mutsuz olduğumuzu.Hissetmez ruhumuzun ne kadar soğuk olduğunu. Gözlerimizden düşen tanelerin mutluluktan olduğunu sanır, boğazımıza düğümlenen hıçkırıklarımızı da heyecandan.

Daha çok gömülürüz içimize zamanla. Daha çok sığınırız Yalnızlığa. Çok mutlu olur buna Yalnızlık. Kocaman kucak açar bize 'Gel sığın bana' diye. Gömdüğümüz hislerimiz yavaş yavaş açılmaya başlar Yalnızlığa. İşte o zaman konuşmaya başlarız onunla. Anlatırız dertlerimizi, yaşadıklarımızı, kaybolan umutlarımızı, yıkılan hayallerimizi, üzüntülerimizi.

İşte o zaman hisseder Yalnızlık üşüyen ruhumuzun titremelerini, tebessümsüz dudaklarımızı, hala inatla akmaya devam eden gözyaşlarımızı, düğümü çözülmüş hıçkırıklarımızı...

Üzülür Yalnızlık gördüğü manzara karşısında. Hemen mutlu etmeye çalışır bizi. Önce 'Acaba' ları sokar hayatımıza. Sonra inanmak istediklerimize inandırır bizi. Daha sonra ise cesaret verir bize ilk adımımızı atmamız için.

Atarız Yalnızlığın bize sunmuş olduğu cesaretle ilk adımımızı ve ilerlemeye başlarız yine yolumuzda. Yeni kişiler girmeye başlayınca hayatımıza, çekilir Yalnızlık yine hayatımızın kıyısına. Tekrar onu özleyeceğimiz, tekrar onu çağıracağımız güne kadar, orada bekler bizi sabırla...