Yalnızlık tek bedende yaşanır...

Beni anlayamayan insanlar dolu her yerde. O kadar çok şey var ki, anlatsam bitmez anlam veremediğim şeyler. Oysa anlatmayı deniyorum kendimi, onları anlamaya çalışarak aynı zamanda. Örülen her riyakarlık duvarının ardında, bir kez daha kayboluyorum, kaybolmuşluklardan kurtulabilmek için uğraşırken aslında...

Bazen yalnız kalmak istiyorum, tek başıma saatlerce denize bakmak, yağmuru dinlemek kimse olmadan, kimseyle konuşmadan, paylaşmadan hiçbir şey. Yazmak sayfalarca belki anlatamadıklarımı anlatmak, hissettiklerimi yaşatmak için, ama bu sevdiklerimi artık sevmediğim için değil , artık onlardan zevk almadığım, onlarla bir şeyler yapmak istemediğim için değil, sadece kendimi biraz dinginleştirmek, belki biraz dinlemek için zihnimi.

Belki çok kızdığım birlerine öfkemi doyurup uyutmak içimdeki , belki de kendime olan kızgınlığımı dolaştırmak zihnimin labirentlerinde. . . Ama onlardan uzaklaşmak istiyormuşum gibi düşünüyor hayatımdaki değerler ve üzülüyor, belki de bana kızıyor. Tüm bencillikleri ile o zamanları hoyratça harcamışım gibi, beni engellemek , hatta katılmak istiyorlar yalnızlığıma.
Oysa yalnızlık tek kişilik bir beden, nasıl biçimleştirip çoğullaştırabilirim ki ?

Şimdi odamda çoğulluklar içinde yalnızım! Kitabımın satırları arasında kaybolurken gözlerimin seçme yeteneği, bardağımdaki sıcacık çayın mis gibi kokusu yakıyor genzimi, sımsıcacık bir özlem dolduruyor tüm benliğimi, geçmişe eskiye belki de henüz gelmemiş geleceğe, korkularımı da ekleyerek ona anlamsızca.
Bana yüklenen bu anlamsız görevler zincirini kıramadığım için, bir kez daha hüzün hissediyorum sol yanımda göğüs kafesimin altında, çırpınan güvercinin kanatlarında.

İnsanları dinleyin, anlamaya çalışın.O zaman o kadar güzelleşecekki herşey .