Yalnızlık zamiri

Sen , dilbilgisinin yalnızlık zamiri… Sana geldim Bildiğim her ne varsa geçmişe ait, unutmadan Ve her ne varsa canımı acıtan, beni kanatan Üstlerine birer yara bandı çekip Söylediğim her sözü yemin bilip Sana geldim… Dardı sokaklar geldiğim yerde. Çıkmaz değillerdi belki ama Hepsinin sonu aynı yere çıkıyordu: Uçurum.

Benim geldiğim yerlerde Yazları sıcak geçerdi kışları ılık ve yağmurlu Ve insanlar daha az susar, daha çok kavga ederlerdi. İklimi de farklıydı o yerlerin İnsanları da… Hatta sevdaları da… Koca bir yalnızlığın içine kaç kişi sıkışıyorduk inanamazsın duysan. Ve mutluluk kırk yılda bir yaşanıyordu. İnsan ömrü ise mutluluğu bir kez daha tatmaya yetmiyordu… Sen, dilbilgisinin yalnızlık zamiri… Sana geldim Geldiğim yerlerde cümleler o kadar karışıktı ki Çözüp de anlamaya ne vakit oluyordu ne de derman… İnsanlar birbirlerini anlamıyorlardı bu yüzden Ve dinlemek karşındakini en az konuşmak kadar anlamsız oluyordu. Onlarca nesne tümleçlerle yarışıp yüklemlere yenik düşerken Özne hep gizli kalıyor ve bu yüzden suçlu hiç bilinmiyordu. Geriye bir bedel kalıyordu ödenmesi gereken Ve o bedeli mutlaka bir şeyleri toparlamaya çalışan bağlaçlar ödüyordu… Sen, dilbilgisinin yalnızlık zamiri… Sana geldim. Neden diye sorma. Soru işaretlerini ardımda bıraktım gelirken. Bir gün geri dönmek istersem yolumu kolayca bulayım diye değil Sorgusuz sualsiz yaşayabileyim diye seni… Sen , dilbilgisinin yalnızlık zamiri… Yalnızlığın en etkili tercümesi… En az senin kadar yalnızım şimdi. Sana geldim, Al beni içeri…