Yalnızlık

İnsanı garip psikolojilere iten bir olaydır evde tek yaşamak. hem hoştur hem zordur. Bir başkası yoktur, herşey sizindir, evin duvarları, koltukları, perdeleri, tencereleri, tavaları, kaşıkları, bıçakları, elektrikli süpürgesi, saç kurutma makinası... Onlara kimse dokunmamalı, dokunursa sanki evdeki sizin egemenliğiniz bitecek gibidir. Evinizin kapısını bile seversiniz. Ama bir yandan mutfağa gittiğinizde bir aydır yıkanmayan bulaşıklar bir yerlerinize batar, halıları süpürmek asla içinizden gelmez, çamaşır yıkamak süreci sizi bayar.

O an başkası olsun dersiniz ama sonra dokunma olayı aklınıza gelir, vazgeçer, istemezsiniz. Eviniz ne kadar kötü olsa da sizin olduğu için saray yavrusu gibidir.Eve kazara bir misafir gelse önce azcık sevinir sonra gitsin diye gözünün içine bakarsınız. Kalabalığı seversiniz ama o kalabalık sizin evinizde olmamalıdır.
Kalabalık başka yerde olmalı sonra siz yalnızlık için evinize koşmalısınızdır. Anne - Baba ziyaretlerinde senelerce yaşadığınız ev size yabancı gelir ve kendi evinizin özlemini çekersiniz.

Herşeye rağmen evde tek yaşamak dayanılmaz hafiftir çünkü kimse size sabah yatağınızı toplamanızı söyleyemez, çok kahve içinde uyarmaz, bulaşıkları hatırlatmaz, çamaşırları katlamadan dolaba tıkıştırdığınız için kızmaz, geç eve gelince kimse sizi beklemez.. Hafifsinizdir çünkü sorumluklarınız kendinizedir bir başkasına değil.