Yalnızlık

Y alnızdı, tek başınaydı  beyninin daralmış hücrelerinde

A dam akıllı terliyordu elleri, karabasan dolu gecelerinde…

L ekesiz bir hayat sürmek istemişti hep onuruyla

N eferi  olmuştu doğruluğun, küçük bir çocuk umuduyla

I ssız bir yola sapılmıştı oysa, olmuştu haysiyetsizliğin beşi bir para

Z alimler siper edinmişti onursuzluğu, çalmışlardı herkese kara

L af söylemekten korkmuştu  yalnız adam, attı içine doğruları

I slah olmadı ama yüreği artık yenmek istiyordu korkuları

K enetlenmeye  çağırdı;  inançlı, cesur, onurlu yalnızları…