Yalnızlık

Yalnızlık niye kötüdür? Sevgili öğrencim Belkıs’ın özlü ifadesiyle “hasta olduğundan ölmüyorsan yalnızlık kötüdür, bir çorba getirenin olması lazım”. Kemalettin Kamu şiirinde Belkıs’ın söylediğini lirik hale getirmiş “varsın bir bardak su verenim olmasın, biri “su yok” desin de “ diyor şair. Cahit Külebi ise daha iyimser, diyor ki “Ben yalnızlığı
Gelip geçer gördüm”.

Herkesin bildiği Özdemir Asaf şiiri “yalnızlık paylaşılmaz” şöyle başlar

Yalnızlık, yaşamda bir an ,
Hep yeniden başlayan...
Dışından anlaşılmaz.”

Yalnızlığın ironisi ise, birileri olmadan yalnız olduğunu bilememektir. Yalnızlık ancak birilerinin var olduğunu bilmekle yaşanır.

Yalnızlık hem madden hem de manen yaşanan bir olaydır. Farkında olmadan yalnızızdır, farkında olmadan kalabalığızdır. Tersi de doğrudur, bilerek yalnız olmak, bilerek kalabalıklar içinde yaşamak. Kaybolmak yalnızlık mıdır? Var olduğunu , cismen göründüğünü bilip ama kayıp olmak.

Yalnızlık bir nevi romantik bir durumdur aynı zamanda. Sıkıcı olduğu iddia edilse bile, yukarıda örnekler verdiğim Şairler yalnızlıkta romantik bir yan bulmuşlar, ve yalnızlığı güzelleştirmişlerdirler. Bir nevi nazlanmadır , bir nevi ben de buradayım demek için saklanmaktır yalnızlık.

İnsanın yalnız kalması mümkün müdür? Ben bunun mümkün olduğuna inanmıyorum, Özdemir Asaf ile aynı fikirdeyim yaşamda bir andır yalnızlık, onun dışında bir kimlik numaranız varsa kimse sizi yalnız bırakmaz, elektrik faturası, telefon faturası ve daha bir çok kamusal istekler ile yalnız olmadığınız yalnız yaşamadığınızı size hissettirirler.

Yalnızlık belki “yalnızca” kafa dengi birileri ile ilişki ve iletişim kuramamaktır. Yalnızlık belki “yalnızca” Ecevit’in şiirindeki “şah”a mahsustur, hani bir kare ilerlemesine izin verilen satranç şahına.

Yalnızlık Allah’a mahsustur derler. Bu doğru mudur acaba, dinlerin anlattığı melekler, günaha düşmüş insanların yargılanmaları, insanların her gün yakarışları ve istekleri o’nu da yalnız bırakmaz.

Bu yalnızlık öyle bir şey ki, ne onunla ne de onsuz yapılabiliyor. Aşıklar için oldukça güzel bir ifadedir yalnızlık, sevgilinin verdiği acı aşığı hemen yalnızlığa sığındırır, kendinden başka kimseyi dinlemediği anları yaşar. Ve sanki evrende tekmiş, bir başınaymış gibi davranır. Görmez, duymaz.

Yalnızlık süreklilik ifade eder, ama yalnız kalmak zaman zaman istediğimiz bir durumdur, yalnızlık yerine yalnız kalmayı tercih ettiğimizde çevremizin bir süre bizi yalnız bırakmasını nasıl sağlayabiliriz? Yalnız kalma isteği, bir çok kişi tarafından, yaşanan bir sıkıntının sonucu olarak algılanabilir, yorumlanabilir, oysa böyle olma zorunluluğu yoktur, nasıl ki bedenin dinlenmesi uyku ile oluyorsa ruhun dinlenmesi de bir süre yalnız kalma ile olabilir. Yani ruhun uykusudur yalnız kalma.

Benim de yalnızlık için şiir yazmamam mümkün değil o nedenle kendi şiirimi de aktarmak istedim

“ben yalnızım
kelimelerim de yalnızdır
ben bana
kelimelerim meramıma yeter
bir de derbeder
notalar sıraya dizilmek için gelseler
de aksa yüreğimden şiirler
ve sen doğsan
sen
yalnız olmasam”

(fotoğraf: http://www.lavinya.net/galeri/img1887.htm)