Yalnızlıklar ve dostluklar için keman konçertosu

Keman virtüözü Suna Kan hanımefendi için

Bir sahne: Puslu, bulanık.

Senfoni orkestrasından geriye kalan.

Bir viyola: Yüce ve yalnız.

Opus’tan* kopmuş bir konçerto sanki.

Sonsuzluğa ağıyor.

Sahnede bir kadın: Tek başına ve kalabalık.

Senfoni orkestrası taşıyor ellerinde.

Yay: İnliyor. Bağırıyor. Ağlıyor.

Uzak Viyolayla yüz yüze.

Viyola’da yitik bir erkek yüzü.

Yaşanmış bir dostluğun amansız boşluğu.

Keman! Yalnızlıkları söylüyor.

Tınılarda acılı eylüllerin hüznü.

Dönülmez yolculukların müziği.

Kadının elleri: Dostlukların “İlkbahar Sonatı”**

ve müthiş –ve sıradan- sevdaların gizi, umudu.

Kadının elleri: -ki öylesine büyük, öylesine güzel…-

Sesin rengini doğuruyor

 ve bir defne dalı çiziyor

yaşamaktan, savaşmaktan yorgun betondan ormana.