Yalnızlıklardan biri ve Çay

Konuşmanın, birlikte olmanın bahanelerindendir çay.. Diyordu Murathan Mungan bir yazısında..

Bundandır belki de gitmesin isteriz gelenler. Gitmesinler diye de yalnızlığımızı demler gibi arka arkaya demleriz. “Bir çay daha almaz mısın?” Bak koca demlik çay yaptım kim içecek? Sahi, “Kim içecek?”

Uykumun en derininde çalan telefonuma uyandım. Arayan çok sevdiğim, yakın bir arkadaşımdı. Saat 02:00’ı gösteriyordu.

-“Efendim” dedim. Endişeli bir sesle..

- “Kapıdayım, dedi. Ağlıyordu..

Yataktan fırladığım gibi açtım kapıyı. Soğuktan donmuş ellerini ovalarken, şişmiş gözlerini kaçırarak;

“Uyandırdım seni de” dedi.

Kalakalmıştım kapıda uyku sersemi..

-“Olur mu?” dedim. “Buyur, geç içeri. “Ben hemen bir çay demleyeyim.”

Çocukluğundan beri süre gelen bu kokuyu buharıyla birlikte içine çekerken, güvendiği birine sığınır gibi iki eliyle sarılmıştı fincana…

-“Ohh..” dedi. “Çok iyi geldi.” Başladı anlatmaya ..

Dinlerken bir taraftan da her yudumda kendi yalnızlığımı bastırmaya çalışıyordum ben de..

Hikaye hiç değişmiyordu.. Çay da öyle..

Aniden kalktı.. “Gideyim artık. Seni de rahatsız ettim.”

-Nereye gidiyorsun bu saatte? Ne güzel oturuyorduk. Koca demlik çay yaptım.. Kim içecek?

Sahi kim içecek?…