Yama tutmaz yaşamlar…

Topla tüm yalnızlıklarını… Koy bir çuvala… Taşıyamazsın.

Umutsuzluklarını bağla uçurtma kuyruklarına… Ağır gelir… Uçuramazsın.

Umutlarsa bulutlardadır… Ulaşamazsın… Ama, istersen eğer… Yağmur damlalarında yakalarsın.

Mutlu anlar yaşamımızın içinde minik noktalar gibi… İstersen… O noktaları birleştirip “bir mutluluk resmi” yaparsın.

Ama karamsarsan… O noktalardan bile “mutsuzluk tablosu” yaratırsın.

Her hüzün bir yara açar yaşamımızda… O yaraları “zaman” hariç… Hiçbir şeyle kapatamazsın. Günü gelmemişse iyileşmenin, kanar o yara… Durduramazsın.

Zaman her şeyin ilacı… Geçer geçmesine bir gün… Ama, mutlaka izi kalır… Ömrünce taşırsın.

Yaşamın, o izleri kapatmaya çalışmakla geçer… Ya hüzünle örtersin üzerini… Ya da yeni sevinçlerle yamalarsın.

Belki görülmez dışarıdan… Kimse anlamaz… Anlatamazsın.

Ama geçmiştekiler “iyileşmeden henüz”… Yeni yaralar açarsan… Ve her yaranın üzerini “iyileşmeden” kapatmaya çalışırsan… Yanlış zamanda, yanlış “yamalar” kullanırsan… Kanamayı durduramazsın… Ve... Yama tutmaz yaşamın.

Yalnızlık çuvalı omuzlarında… Umutsuzlukların “ağırlaşmış ve uçamayan” uçurtmaların kuyruklarında… Geçip giden “umut bulutlarına” öylece uzaktan bakarsın.

Tüm ilişkilerine… “Yaralarının sarılması” umuduyla başlar… Ama… Bunu asla başaramazsın.

Yama tutmaz yaşamının… Eski izlerinin üzerine… Yeni “uyumsuz yamalar” yaparak… Hayatının sonunda... Hala birilerini suçlayarak…Sadece… Ama sadece… Kendini kandırırsın.