Yaman'ın doğumu ile An'da olmak

Yeni bir başlangıç için yola çıktım.

Gülümseyen bir feribot yolculuğunun ardından, Çağlayandaki Florence Nightingale Hastanesine ulaştım.  Karışık duygular taşıyordu kalbim. Dünyaya yeni bir insan merhaba diyecek ve ben onun huzurlu ve mutlu doğmasına destek olacaktım.. Onun için varolma sahnesine bir adım, benim için ise varolma sahnesinde yeni bir adım olacaktı.

Doula olarak bu ilk deneyimdi.

203 numaralı odada Mine ve eşi Mert beni bekliyorlardı. Neşeli ve enerji dolu bir baba, huzurlu ve sevgi dolu bir anne ile ben de orada oldum.

Mine'nin gebeliği 41 haftayı geçmişti. Yaman bebeğin başı pelvise yerleşmediği için, takibini yapan doktor, suni sancı verdirmeye başladı. Bir müdahale olduğu için Mine'nin yemek yemesi yasaktı. Saatler geçmesine rağmen doğum dalgaları çok hafifti bu nedenle de en ufak bir açılma olmadı. Durumu değerlendiren doktorumuz epidural sezaryen ile doğuma karar verirken bunun herkes için en iyi yol olduğuna ikna olunmuştu.

Ben de Doulası olarak Mine'nin kararını destekledim ve yanında oldum. Bunu yaparken önyargılı düşünceleri ve kendi görüşlerimi bir kenara bırakarak, yalnızca aileyi desteklemeyi seçtim. O anda iyi ya da kötü yoktu. Sadece aynı yerden aynı açıyla bakabilmeyi ve kabul edebilmeyi denedim. Doulalık ta buydu, o ANDA olmak, yargılamadan, yorumlamadan o anı ve seçimleri en iyi şekilde deneyimlemek.

Bu ruh durumumuz bize Mine'yi huzurlu ve neşeli bir şekilde  ameliyata uğurlama imkanı verdi. Yarım saat içinde Yaman bebek küvez içinde hemşire eşliğinde ameliyathaneden çıktı. Babayla birlikte hemşireye eşlik ederek bebek odasına çıktık. Camın arkasından Yaman'ı izledik. Yaman mutlu bir şekilde etrafı izliyordu. Garip bir şekilde ağlamıyordu. Sakindi. Bize doğru baktı, meraklanmayın ben sizin varlığınızın farkındayım der gibiydi.

Ameliyat bitmişti, Mine'yi odaya getirdiler, babası da Yaman'ı getirdi.

İlk buluşma anıydı. Yaman çok güçlü bir şekilde annesinin memesini kavradı ve öyle bir güçle emmeye başladıki, aralarında oluşan bağ sanki canlıydı.

Bebek ve Anne o an aynı bilinci paylaşıyordu.

Mine güvende, doğru yerde doğru insanlarla olduğuna içten inanıyordu. Bu his Yaman'ın rahat olmasını sağlıyordu, ağlamıyordu Yaman. Çok etkilendim. Düşündümki; olaylar başımıza gelir, bazen olayların oluş şeklini değiştiremeyiz ama olayları algılayışımızı, düşüncelerimizi biz kontrol edebiliriz. Bu seçimlerimizdir. Ben Doula olarak bu derin ve muhteşem deneyimin içinde olmayı seçtim. Bunu birşey başarmak duygusu olmadan yapabildiğim için sürecin kaliteli olmasına katkı sağladım sanırım.

Ertesi sabaha kadar Mine'nin yanında kaldım. Yaman bebek bütün gece annesinin göğsünde ona temas ederek uyudu. Sezaryenle doğum yapmıştı ama sütü vardı. Bunun, doğum şeklini kabul etmiş ve benimsemiş olmasına bağlı olduğuna inanıyorum.

Sabah olunca herşeyin çok iyi gittiğini ve artık aileyi kendileriyle bırakmak zamanı geldiğini gördüm, geride çok güçlü bağları olan bir aile bıraktım.  Bu aileye doğan güçlü birey Yaman bebekte hayata muhteşem bir başlangıç yapmıştı.

Her ne kadar eğitimde öğrendiğim çoğu şeyi uygulayamadıysam da, o anda en önemli olan, annenin mutlu olmasına destek olmaktı. Geçmişten kalanlar ve gelecek yoktu. Doğru eylem vardı. Doğrunun içinde daima sevgi vardı.

Ben de Yaman'ın doğumu ile anın getirdiklerini sevgiyle kabul etmeyi deneyimledim. Onlara destek olurken zihnimde hiçbir şey kalmasına izin vermedim, sadece oradaydım ve destekledim.

Doulalık gerçek doğamı ifade etmenin en doğal şekli,bunu gördüm. Birçok aileye destek vermek üzere bu yolda ilerlemek için yola çıktım, bu yolda sınırsızca ilerlemek için gereken ne ise beni bulsun.

Herkese çoook çok teşekkürler.