Yandık biz!

Şimdi bizim ihmal olduğunu bildiğimiz gerçeği birileri kader diye adlandıracak, ve yine hiç bir denetim söz konusu olmayacak Aladağ’daki benzeri yurtlarda. Gerçekten Allaha emanet yaşıyor o çocuklar orada bu çok belli.

Kimse de çıkıp bu bizim ihmalimiz demiyor, aslında yüzü kızarmaz o çok bilenlerin fakat yine de kimse sorumluluk almıyor, bu saatten sonra yiten canları kurtaramayız belki ama aynı şeylerin tekrarı engellenebilir. Ama kim yapacak bunu orası muamma.

Ben o yangında kaybettiğimiz meleklerimizden özür diliyorum, bardağa çay koyarken ayağıma damlayan bir damla kaynar su yüzünden attığım çığlıklardan dolayı, özür diliyorum parmağımın ucu ütüye değdiğinde dolan gözlerim yüzünden, ama en büyük özrüm sizi koruyamayışımıza kızlar..

Onların yüzü kızarmaz ancak ben utanıyorum, sizin başarılı birer öğretmen, doktor, mimar en önemlisi birer iyi insan olduğunuz haberlerini almak yerine cayır cayır yandığınız haberini almış olmaktan utanıyorum..

Sizinle birlikte yandık biz, ama bunu söylerken bile utanıyorum, acınızı dindirememiş olmaktan fazlasıyla utanıyorum..